Zarys historyczny
Königsau czyli pierwsza nazwa miejscowości Równe brzmi mało słowiańsko. Wszystko dlatego, że osada powstała w roku 1783 jako kolonia osadników sprowadzonych z Niemiec. Początkowo podlegała pod parafię w Medenicach. Plany utworzenia niezależnej fary sięgają roku 1787, jednak projektu nie zrealizowano.

Pierwszy drewniany kościół wniesiono najprawdopodobniej w roku 1846. Co ciekawe nosił on wezwanie ŚŚ. Fabiana i Sebastiana, ale nigdy nie był oficjalnie konsekrowany. Nie wiadomo też do końca, na jakim etapie został przebudowany.

Od roku 1860 Königsau funkcjonowało jako filia parafii w Medenicach posiadając własnego wikarego. W roku 1882 stało się ekspozyturą, a w roku 1910 dostało pozwolenie na funkcjonowanie jako odrębna, niezależna jednostka parafialna. Formalności przedłużały się aż do roku 1916.

W roku 1931 kościół w Równem został odnowiony z zewnątrz i otynkowany. Po II wojnie światowej obiekt służył jako magazyn kołchozowy.

Na początku lat 90. XX wieku Koło Naukowe Studentów Historii Sztuki UJ wykonało dokumentację opisową i fotograficzną zabytku. Niestety w roku 1993 obiekt rozebrano. Na jego miejscu wzniesiono cerkiew greckokatolicką. Częściowo wykorzystano materiały rozbiórkowe.

Architektura
W materiałach dotyczących zarówno kościoła jak i miejscowości często można spotkać niezwykły plan Königsau, który wyraźnie ujmował sakralną budowlę w ścisłym centrum. Współcześnie stojąca tam cerkiew znajduje się zresztą w tym samym miejscu. Pięć arterii prowadzi prosto do świątyni. Jak pisze Ewa Herniczek „Kościół w Königsau był usytuowany w samym centrum kolonii, zbudowanej na rygorystycznie wykreślonym rzucie umiarowego pięcioboku. Obszerny plac otaczający budowlę miał również formę pięcioboku, z którego wierzchołków wybiegały promieniście ulice”.

Rozebrany w roku 1993 rzymskokatolicki kościół pw. ŚŚ. Fabiana i Sebastiana składał się z czteroprzęsłowej nawy i dwuprzęsłowego węższego prezbiterium zamkniętego prostą ścianą. Artykulacja pionowa nawy poprowadzona była za pomocą lizen. Dźwigały one wyłamujące się belkowanie. Okna w obiekcie były głównie prostokątne. Jedynie w ścianach frontowej i ołtarzowej półkoliste, a w przyczółku mały oculus (okrągłe). Dach nawy był dwuspadowy. Nad prezbiterium trójspadowy kalenicowy, a w zakrystii trójspadowy. Wszystkie górne połacie kryte były blachą. Na kalenicy nawy istniała wieżyczka na sygnaturkę.

Kościół stanowił bardzo rzadki przykład obiektu wykonanego z drewna, ale o wyraźnych cechach klasycystycznych. Paradoksalnie przetrwał obie wojny światowe i czasy ZSRR, ale dziś już nie istnieje.