Usytuowany nieopodal kościoła teatynów i Rezydencji Teatr Cuvilliés powstał na zlecenie elektora bawarskiego Maksymiliana III Józefa Wittelsbacha (1727-1777). Wybudowany w latach 1751-1753 według projektu bawarskiego architekta François de Cuvilliés Starszego (1695-1768) budynek spłonął podczas II wojny światowej. Spośród oryginalnych rokokowych elementów rzeźbiarskich Teatru Cuvilliés zachował się jedyny polsko-niemiecki akcent we wnętrzu - kartusz z herbami Maksymiliana III Józefa i jego żony, Marii Anny Wettyn (1728-1797), świadczący o unii personalnej pomiędzy Bawarią, Polską i Saksonią.

Historia teatru 

Teatr Cuvilliés był zarezerwowany wyłącznie dla władcy i jego dworu. Kameralna scena szybko zdobyła uznanie dzięki bogatej oprawie przedstawień operowych.

W 1944 r. budynek został całkowicie zniszczony podczas bombardowania. Na szczęście oryginalna rokokowa dekoracja rzeźbiarska i elementy małej architektury zostały uratowane, dzięki decyzji o ich demontażu i przeniesieniu w bezpieczne miejsce w 1943 r.

Po wojnie wnętrza teatru zostały odtworzone we wschodnim skrzydle Rezydencji. W latach 1956-1958 przeprowadzono renowację zachowanych elementów, które następnie umieszczono w nowej siedzibie Teatru Cuvilliés, w Starym Teatrze Rezydencji. 

Kartusz z herbami Maksymiliana III Józefa Wittelsbacha i jego żony Marii Anny Wettyn

Nad sceną w nowej siedzibie teatru, zgodnie z oryginalnym założeniem, znajduje się kartusz herbowy fundatora teatru, elektora Bawarii Maksymiliana III Józefa Wittelsbacha, oraz jego żony, polskiej królewny i litewskiej księżniczki Marii Anny Wettyn. Po lewej stronie kartusza widnieje herb bawarskiego palatynatu, a po prawej polsko-litewski herb z centralnie umieszczoną tarczą herbową Wettynów. Połączone razem herby symbolizują unię personalną między Bawarią, Polską i Saksonią. Wykonaną pod nadzorem Johanna Baptisty Strauba (1704-1784), rokokową kompozycję rzeźbiarskają uzupełniają postaci aniołów trzymających kartusz oraz książęcą koronę, umieszczoną nad nim. Duży rozmiar kompozycji sprawia, że jest ona widoczna nawet z ostatnich rzędów sali.