Wojciech Jastrzębowski, ps. „Wojtek” (1884-1963) - polski artysta zajmujący się sztuką użytkową i grafiką (m.in. w stylu secesji). W latach 1935-1938 senator RP IV kadencji. Po ukończeniu szkoły realnej J. Pankiewicza w Warszawie w 1904 r., kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie zdobywał doświadczenie pod okiem wybitnych artystów, takich jak Józef Mehoffer, Stanisław Wyspiański i Jan Stanisławski. W 1909 r. Jastrzębowski otrzymał stypendium i wyjechał do Paryża na dwuletnie studia. Po powrocie do Polski w 1911 r., był jednym z założycieli stowarzyszenia „Architektura, Rzeźba, Malarstwo i Rzemiosło”, które w 1913 zmieniło nazwę na „Warsztaty Krakowskie”. Warsztaty te zajmowały się projektowaniem i tworzeniem wzornictwa przemysłowego, inspirowane działalnością Wiener Werkstätte. Jastrzębowski pełnił także funkcję kierownika artystycznego i wykładowcy na Kursach dla Rzemieślników, które odbywały się w Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie. Jednocześnie prowadził Kurs Sztuki Stosowanej w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet, założonej przez Marię Niedzielską. W latach 1912-1914 Jastrzębowski był członkiem Związku Strzeleckiego, a podczas I wojny światowej służył w batalionie warszawskiego Legionów Polskich. Następnie przeniósł się do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie brał udział w obronie Lwowa. Po opuszczeniu wojska w grudniu 1921 r., osiedlił się w Warszawie i objął stanowisko kierownika artystycznego Gmachów Reprezentacyjnych. W 1922 r. wygrał konkurs na projekt monet obiegowych. Równocześnie został członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Grafika Polska” i rozpoczął nauczanie w Szkole Sztuk Pięknych. Inicjował tam również powstanie warsztatu stolarskiego, który stanowił zalążek dla Towarzystwa Polskiej Sztuki Stosowanej. W 1928 r. został dyrektorem Departamentu Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, a funkcję tę pełnił do 1930 r. W latach 30. Jastrzębowski odegrał znaczącą rolę w projektowaniu wystroju dwóch transatlantyków na zlecenie rządu polskiego, gdzie kierował specjalną Podkomisją Artystyczną. Również w tym okresie został prorektorem Akademii Sztuk Pięknych, a od 1936 r. był rektorem tej uczelni aż do wybuchu II wojny światowej. W 1939 r. znalazł się w Londynie, gdzie organizował wystawy polskiej twórczości, a także działał jako rzeczoznawca. Po wojnie wrócił do Polski w 1947 r. i rozpoczął współpracę z Biurem Nadzoru Estetyki Produkcji, które później stało się Instytutem Wzornictwa Przemysłowego. W tym samym roku został profesorem zwyczajnym Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pełnił także różne funkcje w Radach Naukowych, zarówno w Akademii Sztuk Pięknych, jak i w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego. Otrzymał także zaszczyt zaprojektowania awersu obiegowej monety 5-złotowej.