Kurpark (park zdrojowy) jednego z najmodniejszych w XIX w. uzdrowisk Westfalii nazywany bywa „muzeum architektury historyzmu”. Począwszy od pierwszego, neorenesansowego domu zdrojowego z 1857 roku po ostatni, wilhelmiński z elementami secesji, kończony tuż przed I wojną światową, to wielkie założenie parkowe istotnie ujawnia główne tendencje smaku późnego historyzmu w Niemczech. Wielki neorenesansowy budynek Łaźni II (zwany okresowo także Badehaus IV lub Neues Soolbadehaus) zbudowano na planie litery H, w nawiązaniu do znajdującego się w pobliżu, w parku zdrojowym, najwcześniejszego Badehaus I. Polski projektant budowli, Zygmunt Gorgolewski, był wówczas u szczytu kariery w krajach niemieckich. W 1880 r. został architektem pałaców królewskich w Berlinie, miał już na koncie duże realizacje w Halle i Lipsku, a także liczne nadzory budowlane. Jego konkursowy projekt Reichstagu został wyróżniony. Odwoływał się w nim, podobnie jak w większości swoich dużych prac (jak znacznie późniejszy gmach opery we Lwowie) do form renesansowych, ale uzyskujących bliską baroku eklektyczną redakcję w duchu II Cesarstwa we Francji. Nad rozmaitymi zastosowaniami inspiracji renesansowych pracował już wcześniej przy odbudowie zamku w Gołuchowie, także projektując kilka rezydencji w Wielkopolsce.

W Bad Oeynhausen wyraźne są jednak zwłaszcza wpływy francuskiej architektury XVII w.: kontrast czerwonej cegły i kamiennego detalu w elewacjach, wysokie dachy alkierzowych aneksów przy skrzydłach, wzbogacone lukarnami, to cechy tzw. kostiumu francuskiego, popularnego również w ówczesnej architekturze Wielkopolski.

W centrum budowli wznosi się imponująca kopuła na ośmiobocznym tamburze, z bogatą dekoracją wewnętrzną.

Gorgolewski interesował się także architekturą inżynieryjną, wykorzystanie pewnych elementów konstrukcyjnych w wystroju Łaźni stanowiło wyraz jej dobrej znajomości. Niestety wnętrza budowli zostały w toku przekształceń w wieku XX znacznie zmienione.