Antoni Kusiński, urodzony w Puźnikach, policjant  z Tarnopola, który wraz z innymi funkcjonariuszami został zamordowany w 1940 r. przez NKWD.  

Antoni Kusiński – urodzony 23 lutego 1900 roku w Puźnikach. Był synem Wojciecha i Heleny z Koryznów. W latach 1907 - 1913 ukończył Szkołę Podstawową w Puźnikach.  W 1927 roku ukończył  Szkołę Handlową im. Jana Kochanowskiego. Wykształcił się na handlowca, a pracował jako urzędnik w Powiatowej Kasie Chorych w Nadwórnie. Podczas I wojny światowej Antoni  został powołany do wojska, a dokładniej do 32. pułku strzelców, który stacjonował w Bochni. Wraz z 32.  pułkiem strzelców Antoni walczył na froncie włoskim.  Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę trafił do formującego się we Włoszech 51.  Pułku Piechoty Strzelców Kresowych, do kompanii sanitarnej w stopniu plutonowego. W 1921 roku został zdemobilizowany. Od 16 maja 1923 roku żonaty był z Marią Łuczyńską z domu Legidowicz, wdową po Marianie Łuczyńskim funkcjonariuszu policji. Antoni z tego małżeństwa doczekał się dzieci: Antoniego ur.1924, Jana ur.1925, Teresy ur.1926, Ryszarda ur.1928, Stanisławy ur.1930, Mari ur.1933, Mariana ur.1935. 19 września 1923 został przyjęty na stanowisko posterunkowego na Komisariacie w Skałacie.  1 września 1928  roku został mianowany na starszego posterunkowego, a w 1934 roku awansował na  przodownika (odpowiednik sierżanta). Podczas akcji, która miała miejsce 12 października 1931 roku został postrzelony, ale szybko wyzdrowiał. W 1936 roku został skierowany do pracy do Komisariatu w Tarnopolu, a dokładniej do Urzędu Śledczego w charakterze pracownika kancelaryjnego. W październiku 1938 roku  Antoni został przeniesiony do Referatu Gospodarczego Komendy Wojewódzkiej w Tarnopolu, gdzie pracował w biurze. Podczas swojej służby został odznaczony: Pamiątkowym medalem za wojnę 1918-1921, medalem 10-lecia odzyskania niepodległości, brązowym medalem za długoletnią służbę, oraz brązowym krzyżem zasługi.

Po inwazji radzieckiej,  17 września 1939  roku, wszyscy pracownicy Komendy  w Tarnopolu zostali wezwani w celu złożenia broni. Niektórzy nie stawili się na wezwanie, niestety, nie Antoni. Wierzył, że nic mu nie grozi, gdyż jako jeniec wojenny jest chroniony prawem międzynarodowym. Nie wiedział jednak, że sowieci tej konwencji nie podpisali. Wówczas Antoni trafił do Ostaszkowa.

Jaki był ostateczny los Antoniego i jego kolegów?

Ofiary zbrodni zostały uwięzione po agresji ZSRR na Polskę w 17 września 1939 roku przez NKWD i przetrzymywane pierwotnie w obozie jenieckim w Ostaszkowie. Od 5 kwietnia do 14 maja 1940 roku więźniowie byli mordowani w więzieniu  Obwodowym Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer). Zwłoki były następnie wywożone ciężarówkami i wrzucane do masowych dołów koło miejscowości Miednoje w odległości ok. 32 km od miasta. Leży tam ok. 6.600 policjantów.

Opracował: Konrad Zaleski na podstawie teczki Antoniego Kusińskiego, udostępnionej przez Macieja Dancewicza, na podstawie wiadomości z prezentacji o Antonim ze strony:http://slideplayer.pl/slide/400344/?fbclid=IwAR07JAVkRCm_f_3uPz75q3JiXUEfFXvp-nzZt8ldrWXZ3eYSZCHPHDRZsMM, oraz na podstawie informacji z domeny publicznej