Obóz jeniecki w Riazaniu-Diagilewie nosił oficjalną nazwę Diagilewo 178 i podlegał zespołowi obozów jenieckich nr 454 w Riazaniu. Traktowany był przez władze radzieckie jako obóz o charakterze specjalnym (specłagier) dla internowanych żołnierzy AK. W pierwszej połowie 1946 r. obóz w Diagilewie stał się miejscem koncentracji oficerów AK i członków delegatur, przetrzymywanych do tego czasu w obozach w Charkowie, Kijowie, Stalinogorsku i Skopinie oraz w więzieniu we Lwowie. Na mocy decyzji władz radzieckich te osoby nie zostały zakwalifikowane do powrotu do kraju na początku 1946 r. i miały nadal pozostawać w obozach dla internowanych na terenie ZSRR. W 1946 r. w Diagilewie znalazło się wielu czołowych dowódców kilku okręgów AK i przedstawicieli władz cywilnych rządu polskiego na obczyźnie. Wśród internowanych było 5 generałów AK (L. Bittner, W. Filipkowski, A. Krzyżanowski, A. Świtalski i K. Tumidajski) oraz ok. 30 oficerów w stopniach pułkownika, podpułkownika i majora, pełniących w organizacji wysokie funkcje sztabowe, m.in. komendantów obszarów (Lwów i Warszawa-Wschód) i okręgów (Lublin, Lwów, Wilno, Tarnopol). Przez dłuższy czas w Diagilewie przebywali wyłącznie obywatele polscy. Z bliżej nieznanych powodów w drugiej połowie 1946 r. do obozu przywieziono ponad 20-osobową grupę Rosjan, wywodzących się z emigracji porewolucyjnej, którzy dobrowolnie powrócili po wojnie do ZSRR z krajów Europy Zachodniej. Obóz w Diagilewie był traktowany przez władze radzieckie jako uprzywilejowany. Pod względem warunków wyżywienia, zamieszkania i panującego w nim stosunkowo łagodnego rygoru, różnił się zdecydowanie od innych obozów, w których przebywali Polacy w latach 1944-1947. Poza prawem do korespondencji, przestrzegano w nim na ogół innych zasad wynikających ze statusu internowanych. Oficerowie byli zwolnieni od jakiejkolwiek pracy fizycznej i nie byli do niej zmuszani środkami pośrednimi, jak to miało miejsce w innych obozach. Mimo tych stosunkowo dobrych warunków w obozie zmarło kilkudziesięciu internowanych. Ich ciała wywożono na cmentarz położony ok. 1,5 km na północny zachód od obozu i grzebano bez trumien, w dołach. Krzyże stawiane przez współwięźniów na grobach były systematycznie usuwane przez władze. W jakiś czas po likwidacji obozu cmentarz ten został zniszczony przez władze sowieckie, jednak w archiwach zachowały się dokumenty potwierdzające jego istnienie. Na ich podstawie nekropolia została odtworzona na początku lat 90. XX wieku. W 1992 r. z inicjatywy riazańskiego "Memoriału" ustawiono upamiętnienie w formie trzech wysokich krzyży z wieńcami z drutu kolczastego, a latem 1993 r. ustawiono krzyże z imionami, nazwiskami i datami życia pochowanych tu Polaków oraz znakiem Polski Walczącej; krzyże te są rozmieszczone na całym terenie cmentarza, ponieważ obecnie nie można ustalić, w którym miejscu Polacy zostali pochowani. W renowacji cmentarza uczestniczyła Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Odnowiony cmentarz został poświęcony w czerwcu 1994 r. Obecnie znajdują się na nim również upamiętnienia jeńców innych narodowości – m.in. Węgrów i Niemców.