Witold Grabowski (1898-1966), urodzony w Batumi. W czasie wojny domowej w Rosji walczył w oddziałach polskich. W 1919 pracował w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich okręgu mińskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej brał udział w obronie Wilna. W roku 1922 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po studiach pracował  w Delegaturze Rządu Polskiego przy rządzie Litwy Środkowej i w okręgowej Izbie Kontroli Państwa w Wilnie. Był podprokuratorem w Wilnie (1926) i w Piotrkowie Trybunalskim (1927). W 1928 roku został wiceprezesem Sądu Okręgowego w Warszawie, a w 1930 prokuratorem Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Był oskarżycielem w procesie brzeskim. W latach 1936-1939 sprawował urząd ministra sprawiedliwości. Po wybuchu wojny znalazł się w Palestynie, gdzie rozpoczął służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a następnie służył w wojsku brytyjskim i brał udział m.in. w kampanii libijskiej. Od 1943 należał do Wojskowej Administracji Brytyjskiej (BMA) w Erytrei. W latach 1943–1951 był prezesem Sądu Okręgowego w Asmarze w Erytrei. Następnie zamieszkał w Etiopii, gdzie zaangażował się w działalność prawniczą tego kraju. Był sędzią, a także prezesem Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Addis Adebie, uczestniczył w kodyfikacji prawa etiopskiego, wykładał na Uniwersytecie w Addis Adebie. W 1966 wyjechał wraz z żoną Ireną do Wielkiej Brytanii.