Zygmunt Langman (1860-1924) – polski rzeźbiarz. Jego ojciec i syn również byli rzeźbiarzami. W 1877 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych, gdzie pod kierunkiem Marcelego Guyskiego i Walerego Gadomskiego kontynuował naukę do 1887 roku, z przerwami. Uzupełniał studia w Monachium, gdzie uzyskał dyplom, oraz w Rzymie u Giulia Monteverdego. Jedną z jego pierwszych prac była płaskorzeźba Orła Piastowskiego na Bramie Floriańskiej, wykonana w 1882 roku według projektu Jana Matejki. W latach 1890–1892 uczestniczył w restauracji kościoła Mariackiego, tworząc posągi proroków: Jeremiasza, Dawida, Daniela, Izajasza, Jonasza i Ezechiela oraz Św. Cecylii. Od 1912 roku pracował nad posągami do nawy głównej. W roku 1893 stworzył rzeźbę Kapłana z wychowankami, umieszczoną na fasadzie Schroniska Lubomirskich. Również w 1895 roku wykonał pięć rzeźb ozdabiających fasadę kościoła w Wadowicach. W 1897 stworzył sześć rzeźb przedstawiających polskich świętych, a także figury Świętej Cecylii i Świętego Grzegorza Wielkiego, które znalazły swoje miejsce w katedrze tarnowskiej. W katedrze przemyskiej zaprojektował i wykonał grupę rzeźb o liczbie jedenastu, przedstawiającą Złożenie do Grobu, umieszczoną w ołtarzu głównym. W roku 1895 we współpracy z Tomaszem Prylińskim, zaprojektował epitafium Jana I Goetza znajdujące się w kaplicy rodowej rodu Goetzów, oraz grobowiec dla Tomasza Prylińskiego. W roku 1900 powstała jego rzeźba św. Augustyna, zdobiąca nawę główną katedry wawelskiej. W tym samym roku przeprowadził się do Warszawy. W stolicy stworzył rzeźby, w tym Geniusza Techniki umieszczonego na fasadzie politechniki warszawskiej, Naukę dla Theatrum Anatomicum, ozdoby Domu Techników, oraz konie wraz z trębaczami zdobiące fasadę Poczty Głównej. W roku 1902 zaprojektował rzeźby przedstawiające Uranii i Atenę, zdobiące bramę główną Uniwersytetu Warszawskiego. Wykonywał również zlecenia dla różnych miast i miejscowości. Jego twórczość obejmuje także rzeźbę Temidy, zdobiącą budynek sądu w Piotrkowie Trybunalskim. W Osiecku stworzył figury ołtarzowe oraz rzeźbę Matki Boskiej umieszczoną na fasadzie kościoła. Rok 1909 przyniósł krucyfiks w kaplicy św. Krzyża, oraz figurę św. Józefa umieszczoną w ołtarzu głównym kościoła św. Józefa w Krakowie – (Podgórzu). W roku 1912 powrócił do Krakowa i kontynuował prace dla kościoła Mariackiego. W latach 1912–1914 współpracował z Piusem Welońskim nad stworzeniem Drogi Krzyżowej na Jasnej Górze. Tworzył również rzeźby o tematyce rodzajowej, takie jak Wdówka i Żebraczka, oraz mitologiczne, w tym Prometeusza i Wenus na fali. Jego prace były prezentowane na wystawach w Krakowie (1884, 1886, 1888, 1894 i 1916), a także we Lwowie w roku 1885.