Ogromna realizacja tego prestiżowego bankowego zlecenia wieńczyła kilkunastoletni okres pracy rzeźbiarza w Berlinie (osiadłego tam w 1982 r.), znaczony kolejnymi zamówieniami publicznymi dla miasta, dzięki którym Broniatowski jest dzisiaj głównie znany. Po raz pierwszy artysta otrzymał jednak zamówienie spoza Niemiec. Dość banalnej architekturze gmachu banku, postawionego na peryferiach miasteczka Bendern, przeciwstawia się masywna bryła, pozornie bezładnie nagromadzonej materii. Rzeźbiarz, od lat obsesyjnie interpretujący fragmenty ludzkiego ciała, istotnie wywołuje „błotniste” skojarzenia. „Rzeźby wyglądają na zbudowane z nacieków mułu”. Jednakże półpłynna materia z trudem przybiera kształty zbliżone do anatomicznych. „Gigantyczna stopa przed LGT Bank ikonograficznie jest osobistą repetycją (...) stopy Konstantyna [z rzymskiego posągu]. Jednak bliższa wydaje się często fotografowanej stopie „Myśliciela” Rodina, półmałpiej, wczepionej w bryłę materii w wysiłku przezwyciężania jej ciążącego bezkształtu (...). Kształt „Stopy z Bendern” byłby prawie nieczytelny bez tytułu. Rozmazuje się w naciekach materii, półpłynnością swej masy urągającej otoczeniu - racjonalistycznie uporządkowanej, krystalicznie czystej architekturze, przeciwko której powstała” (Lech Karwowski, 1999). Tego rodzaju poszukiwania formalne Broniatowskiego widoczne są już w latach 70., a szczególnej intensyfikacji nabrały w „bezforemnych” aktach i „Figurach kroczących” od 1988 r.