To największe dzieło mieszkającego w Berlinie rzeźbiarza i jedna z najbardziej udanych kompozycji martyrologicznych we współczesnej sztuce europejskiej, pozostaje nadal niedocenione, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Pomnik znajduje się na lokalnej stacji kolejowej w zachodniej części Berlina, stacji, z której dokonywano od 1941 r. wywózek ludności żydowskiej. Zlecony został przez Senat miasta Berlina i władze dzielnicy Wilmersdorf. Autor posłużył się rozwiązaniami występującymi często w pomnikach upamiętniających ofiary wojny i Holocaustu: zakonserwowanymi elementami zastanymi w miejscu kaźni (tu rampa kolejowa, por. podobny zabieg w pomniku w obozie koncentracyjnym Treblinka) oraz dyskretnie zastosowanym elementem figuralnym - ślady, odciski sylwetek ludzkich.

„Jeszcze trudniejsze do oddania w jakimkolwiek materiale okazały się anonimowe już teraz postaci, które odjechały w nicość ze stacji kolejowej Grunewald na przedmieściach Berlina. Zostało tylko puste miejsce - pamięć nieobecności. Puste miejsca po odesłanych z Bahnhof Grunewald zostały utrwalone w betonie muru jako bezforemne uszczerbki i dziury wyzierające z lica ściany. Przy określonym oświetleniu można je pomylić z cieniami ludzkich sylwetek.”
(Anda Rottenberg w katalogu „Karol Broniatowski. Prace z lat 1969-1999”, Warszawa 1999).

Motyw negatywowego odcisku, śladu po figurze, pojawia się poszukiwaniach różnych artystów drugiej połowy XX w., także polskich (np. Władysław Hasior, Alina Szapocznikow). Analogie do koncepcji pomnika w Grunewaldzie można zaś dostrzec w „bezforemnych” figurach, pojawiających się w rzeźbie Broniatowskiego od lat 80., a także w wykonywanych tuszem i gwaszem jego rysunkach-monotypiach (a więc wykonywanych metodą odcisku).

Napis na pomniku głosi: „Zur Mahnung an uns, jeder Missachtung des Lebens und der Würde des Menschen mutig und ohne Zögern entgegenzutreten” (Ku naszej przestrodze, aby odważnie i bez wahania przeciwstawiać się każdemu pogwałceniu życia i godności ludzkiej).