Szkoła średnia im. Alberta Einsteina w dzielnicy Neukölln wyróżnia się kilkoma spektakularnymi realizacjami międzynarodowej sztuki współczesnej, które, zamawiając lub kupując, władze szkoły starały się różnicować tak, by obecne były na terenie instytucji różne tendencje. Przed budynkiem wznosi się rząd Kolumn Karola Broniatowskiego, na dziedzińcu wewnętrznym zaś m.in. kilka dzieł artystów niemieckich i grupa Frączkiewicza.

Rzeźbę tę odsłonięto 9 maja 2001 r., powstała jednak w 1999 dla miasta Greiz w Turyngii. Artysta wielokrotnie pracował w Niemczech. Trzy rzeźby z rozpoczętego w 1984 r. cyklu „Żelaznych ludzi” znajdują się w Hattingen, jedna zaś w Moguncji. Brał też m.in. udział w międzynarodowym sympozjum rzeźbiarskim w Durbach w Badenii, miał wiele wystaw indywidualnych w niemieckich i austriackich instytucjach artystycznych.

Konceptem zwielokrotnienia artysta posłużył się już w początkach twórczości, realizując w 1973 r. kontrowersyjny pomnik ofiar obozu w Chocianowie. Stawiane koło siebie figury „Żelaznych ludzi” działały także wyraziście poprzez ich zwielokrotnienie, umieszczane na początku lat 90. w pejzażu Gór Izerskich. Multiplikacja jednej matrycy, „rodzącej” kolejne figury-cyborgi, była przez lata zasadniczą metodą twórczą Frączkiewicza, w grupie berlińskiej znajdującą ostateczne spełnienie, także dzięki symbolicznie jednoznacznemu tytułowi, wydobywającemu m.in. przełomową datę powstania pracy. „Żelazni ludzie” są „produktami przemysłowej technologii, skrajnie odnaturalizowanymi - mimo że przybierającymi kształt człowieka. To ludzkie multiple, zmultiplikowane golemy. Unieruchomione na blaszanych podestach, mnożące się decyzją artysty. Produkty. (…) Żelazne rzeźby Frączkiewicza, wystawiane na zewnątrz, poddane działaniu deszczu i wiatru, rdzewieją. I ta rdza, przy całej monumentalności postaci i wręcz przytłaczającym wrażeniu (…) czyni je nam bliższymi, bardziej ludzkimi. Korodujące rzeźby Frączkiewicza to parabola rzeczywistości - naszej cywilizacji materialnej, naszej Żelaznej Ery” (K. Stanisławski, „Ludzie Żelaznej Epoki”, w: „Zbigniew Frączkiewicz”, katalog wystawy w BWA w Wałbrzychu w 1995 r., Wrocław b.d, s. 62-63). Od pojedynczych, jedynie stawianych obok siebie figur cyklu kompozycja „My z XX wieku” odróżnia się zespoleniem postaci za pomocą opresyjnie je wiążącej ciężkiej żelaznej płyty.