Zbigniew Frączkiewicz (1946-) - polski rzeźbiarz, rysownik, malarz, projektant znaków graficznych, twórca medali, zainteresowany wzornictwem użytkowym oraz fotografią, a w ostatnim czasie także astrofotografią. Młodość i dzieciństwo spędził w Łodzi gdzie ukończył Liceum Sztuk Plastycznych w 1965 roku. Po tym etapie edukacji rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1971 roku zdobył dyplom z wyróżnieniem pracując pod kierunkiem prof. Tadeusza Łodziany. W okresie studiów, w 1970 roku, zdobył główną nagrodę podczas I Ogólnopolskiego Pleneru Rzeźby zorganizowanego w Legnicy. Po ukończeniu studiów podjął ważną decyzję o opuszczeniu Warszawy i rozpoczęciu kariery w dynamicznie rozwijającym się zagłębiu miedziowym. Ta decyzja okazała się kluczowa dla jego twórczości, inspirowanej dzieciństwem spędzonym w przemysłowej Łodzi oraz kontaktami z ludźmi i przemysłem zagłębia miedziowego. Przez kolejne lata mieszkał w Legnicy, Lubinie, wsi Czerniec i Chocianowie. W młodym wieku, organizując sobie przestrzeń do życia i tworzenia, współpracował jako artysta plastyk z ważnymi zakładami, takimi jak Zakłady Mechaniczne Legmet w Legnicy (1971-1972), Fabryka Urządzeń Mechanicznych oraz miasto Chocianów (1972-2022). Od 1972 roku pracował jako asystent prof. Borysa Michałowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W 1973 roku osiedlił się w Lubinie, gdzie pełnił rolę plastyka powiatowego (1973-1976). To wówczas zrealizowano istotny projekt humanizacji tego miasta-blokowiska, którego idea została później przeniesiona (choć nie zrealizowana) do Fabryki Urządzeń Mechanicznych w Chocianowie. Przy tworzeniu tego projektu Frączkiewicz zaprosił do współpracy architekta prof. Oskara Hansena, swojego byłego wykładowcę z ASP w Warszawie. Już na studiach artysta wykazywał zainteresowanie rzeźbą w kamieniu, jednak to udział w plenerach rzeźbiarskich jako uczestnik, a czasami organizator (w miejscach takich jak Drezno – Rotwendorf, Osetnica, Burgas, Carrara, Fanano, Targoszyn, Borów), dał mu możliwość realizacji prac o większych rozmiarach. W latach 1980-1984 był inicjatorem i organizatorem pleneru rzeźbiarskiego „Borów – Chocianów 1980”, który przyciągnął czołowych polskich rzeźbiarzy i wyznaczył nowe kierunki artystyczne w ówczesnej społecznej rzeczywistości. Artysta działa w wielu obszarach twórczych. Tworzy rysunki, obrazy, znaki graficzne, medale, performance, happeningi oraz video, jednak rzeźba pozostaje dla niego głównym polem działania. Twórczość rzeźbiarska Frączkiewicza jest bardzo zróżnicowana pod względem używanych materiałów (żeliwne odlewy, rzeźby z marmuru, granitu, betonu, brązu, stali), form (realistyczne postaci, np. Tadeusza Gumińskiego, Wincentego Witosa, a także częściowo abstrakcyjne rzeźby, jak Henryka Karlińskiego czy Jana Wyżykowskiego), oraz rozmiarów obiektów. Znajdują się w jego dorobku pomniki o niewielkich rozmiarach, takie jak krzyczące głowy „Krzyk” z 1970 roku czy „Kobieta” z 1973 roku. Jednakże również liczne monumentalne dzieła stanowią część jego twórczości, takie jak „Ludziom ziemi” w Jerzmanowej z lat 1978-1985, pomnik Ofiar Faszyzmu w Chocianowie z 1977 roku, pomnik Pamięci Ofiar Lubina '82 z 1992 roku czy figura ukrzyżowanego Chrystusa, o wysokości siedmiu metrów, stworzona na zamówienie Komitetu Budowy Krzyża Milenijnego w Bolesławcu (2000-2001). 9 maja 2001 roku, na dziedzińcu berlińskiego gimnazjum im. Alberta Einsteina, miała miejsce inauguracja rzeźby „My z XX wieku”, która powstała w 1999 roku dla miasta Greiz. Trzy rzeźby z serii „Żelaznych ludzi” znajdują się w Hattingen, a jedna w Moguncji. Prace artysty były wystawiane m.in. w Moguncji, Hanowerze, Fellbach, Worpswede, Karlsruhe, Wiedniu oraz w Berlinie. Dzieła Zbigniewa Frączkiewicza znaleźć można w zbiorach Muzeum Miedzi w Legnicy, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu, a także w kolekcjach prywatnych w Polsce, Niemczech, Austrii, Włoszech oraz Holandii.