Monumentalna kamienica na jednej z reprezentacyjnych, głównych alei miasta, o formach typowych dla późnej epoki wilhelmińskiej w Niemczech. Motywy wczesnobarokowe i manierystyczne mieszają się z klasycystycznymi i modernistycznymi. Cechą rozpoznawczą budynku jest bogata i zróżnicowana faktura kamiennych oblicowań, stwarzająca ciekawe efekty światłocieniowe.

Szeroka aleja Augustaanlage stała się na początku XX w. jedną z głównych osi urbanistycznych nowoczesnego Mannheim. W 1907 r. odbyła się tam wielka wystawa z okazji 300-lecia miasta (Kunst- und Gartenbauausstellung) i odtąd budowano tam okazałe siedziby banków, towarzystw ubezpieczeniowych, a także eleganckie kamienice czynszowe. Pod nr 22 powstał w roku 1911 5-kondygnacyjny budynek czynszowy w czerwonym piaskowcu, ciekawy przykład posecesyjnego modernizmu, zapowiadającego już Art Deco (projekt Rudolf R. Armbruster). Na sąsiedniej działce nr 24 rok później rozpoczęto wznoszenie kamienicy o zbliżonych gabarytach, w innej jednak stylistyce. Jej inwestorem była utworzona w 1885 r. w Hamburgu spółka Nahrungsmittel -Industrie- Berufsgenossenschaft, która zwróciła się do dwóch czynnych w Mannheim architektów: Hugo Deterta i Polaka Adama Ballenstedta. Wygrali oni ogłoszony w 1912 r. w Hamburgu konkurs. Budynek pozostawał do 1968 roku w posiadaniu spółki. Dla wielkopolskiego architekta była to pierwsza większa realizacja po studiach w Berlinie. Jego realny udział w zespole nie jest jednak rozpoznany. W roku 1913 Ballenstedt zaprojektował jeszcze dla Mannheim rozbudowę kolonii mieszkaniowej Neu-Ostheim na zachodnich przedmieściach, nawiązując do idei miasta-ogrodu. Jego kariera miała następnie rozwijać się po 1918 r. głównie w Poznaniu, gdzie powstało m.in. jego arcydzieło, gmach Wyższej Szkoły Handlowej (Akademii Ekonomicznej). Budynek przy Augustaanlage został uszkodzony w czasie II wojny światowej w partii dachu. Dekoracyjne elementy mosiężne zamalowano farbą. Zaniedbany, po 1970 r. przeszedł na własność administracji landu Badenii-Wirtembergii - umieszczono w nim i budynku sąsiednim urząd d/s oświaty, biura d/s ochrony środowiska oraz Centralną Bibliotekę Pedagogiczną. W roku 2007 oba gmachy zakupiła firma Plan Plus Faktor Entwicklungsgesellschaft z Frankfurtu, przeprowadzając ich restaurację i częściową adaptację. We wnętrzach zachowały się pierwotne ozdobne elementy dekoracji drzwi, hallu, klatki schodowej, w tym motywy ceramiczne z wytwórni w Karlsruhe.