Okazały nagrobek znajduje się w dużej kaplicy rodzinnej z kryptą. Naturalistycznie odtworzona scena z kobietą leżącą na antykizowanym łożu i małym dzieckiem przy niej.

Zmarła w 1873 r. w wieku 23 lat żona rzymskiego dyplomaty, Enedina Sanna, została upamiętniona dłutem jednego z najbardziej znanych w XIX w. w Rzymie polskich rzeźbiarzy, osiadłego tam od 1855 r.. Model grobowca nagrodzono na wystawie światowej w Paryżu w 1878 r. W Rzymie uzyskał wielki rozgłos, tłumnie odwiedzano nawet pracownię Brodzkiego z jego powodu; w prasie był powszechnie chwalony (pojawiły się nawet poetyckie jego interpretacje) i do dziś pozostaje jednym z najczęściej odwiedzanych grobowców największego rzymskiego cmentarza. Artysta rozwinął w nim koncepcję swego wcześniejszego nagrobka innej młodo zmarłej piękności, Laury Przeździeckiej (z Czarnego Ostrowia na Podolu, ob. Kamieniec Podolski). Projekt tego ostatniego w rzymskiej pracowni Brodzkiego miał się bardzo podobać i zdobyć rozgłos, dzięki któremu jako wzór na pomnik swojej żony wybrał go markiz Giuseppe Sanna. Sentymentalna kompozycja, wielokrotnie powtarzana w ówczesnej rzeźbie akademickiej (leżąca kobieta na łożu, dziecko obok niej, wprowadzające akcent rodzajowy), tu stała się polem niezwykłego popisu warsztatowego Brodzkiego. „Wszystko tu oddane zostało z naturalistyczną dbałością o każdy, niezmiernie bogaty tu szczegół, o każdą fałdę, falbankę czy zmarszczkę materiału. Niezwykła delikatność i czystość dłuta sprawia, że marmur stracił swój kamienny ciężar, przybierając postać wyobrażanych przez artystę różnorodnych gatunkowo i fakturowo materii” (Maria I. Kwiatkowska). Zbyt łatwą jednak efektowność wyrzucał Brodzkiemu współcześnie Henryk Sienkiewicz.