Zofia Hertz (1910-2003), urodzona w Warszawie, córka Ludwika Neudinga i Heleny z domu Nisenson. W 1928 roku zdała maturę w Gimnazjum Żeńskim R. Konopczyńskiej-Sobolewskiej w Łodzi. Następnie podjęła studia na wydziale prawa w Warszawie, jednak porzuciła je po roku. W 1933 roku zdała egzamin na stanowisko notariusza. Była pierwszą kobietą w Łodzi, która zdobyła to uprawnienie. W 1939 roku wyszła za mąż. Do 1939 roku pracowała jako notariuszka. W 1940 roku aresztowało ją (wraz z mężem) NKWD. Przez czternaście miesięcy pracowali przy wycince lasu w miejscowości Cyngłok. W 1941 roku wraz z mężem wstąpili do Armii Polskiej. Zofia Hertz pracowała w Wydziale Propagandy i Informacji – Oddział Kultury i Prasy APW i 2 Korpusu. Od kwietnia 1942 pod oddziałem kierował Józef Czapski. Od 1943 roku była sekretarką i współpracowniczką Jerzego Giedroycia. Wraz z nim, swoim mężem Zygmuntem Hertzem oraz Józefem Czapskim założyli Instytut Literacki. Miejsce to stało się jednym z najważnieszych ośrodków skupiających polskich twórców i publicystów emigracyjnych, a także autorów, którzy zostali objęci cenzurą w komunistycznej Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej. Instytut wydawał czasopismo "Kultura", serię „Biblioteka Kultury”. Zofia Hertz zajmowała się w instytucie stroną administracyją oraz wydawniczą, a od 2000 roku była jego kierowniczką.