Bernardo Bellotto (1721-1780) pierwsze nauki pobierał w weneckiej pracowni brata swojej matki – słynnego Antonio Canala (Canaletta). Początki jego artystycznej kariery były nierozerwalnie związane z wujem, którego weduty wnikliwie studiował. Około 1742 r. wyjechał do Rzymu kontynuować malarską edukację. W 1748 r. został nadwornym malarzem w Dreźnie. Mecenat artystyczny króla polskiego Augusta III sprzyjał kosmopolitycznej atmosferze i wzbogacał, i tak już wytworny, dwór saski. W Saksonii Bellotto stworzył imponujące cykle wedut. Przebywał tam, z przerwami, w sumie kilkanaście lat. W 1768 r. został nadwornym malarzem króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego. W Warszawie otrzymał przydomek „Canaletto”. 

Muzeum, w którym znajduje się przedmiotowy obraz jest jedną z najbardziej znanych placówek muzealnych we wschodnich Niemczech, prezentującą historię wojskowości (głównie armia niemiecka na przestrzeni wieków). Z polskiego punktu widzenia warto podkreślić, że znajdują się tam również eksponaty z czasów unii polsko-saskiej, a także z bombardowania Wielunia (woj. łódzkie), dokonanego 01. września 1939 r. przez niemieckie Luftwaffe.

Dane techniczne: olej, płótno; 60 x 100 cm.