Zarys historyczny

Obiekt powstał pod koniec lat 30. XX wieku. Od samego początku patronat nad budową objęło przedsiębiorstwo naftowe „Galicja”. Ponoć w tym samym czasie prawosławni wznosili cerkiew, więc katolicy postanowili również mieć swój odpowiednik w tym rejonie. Z uwagi na niekorzystne położenie (nad brzegiem rzeki Tyśmiennicy) budowa natrafiała na liczne problemy techniczne. W końcu jednak udało się dokończyć niezwykły i korespondujący z nowoczesną formą obiekt. Wnętrze zostało wykonane przez Feliksa Lachowicza, artystę na stałe zatrudnionego w przedsiębiorstwie sponsorującym przedsięwzięcie.

Powstał obiekt na wskroś nowoczesny, zupełnie nieprzypominający kaplicy w klasycznie rozumianym ujęciu tego słowa. Nawiązywał do funkcjonalności architektury lat 30. XX wieku. Miejscowi uznawali go nie tyle za kaplicę, co za kościół. Niestety, dalsze losy zostały zatarte przez historię. Według niektórych źródeł ołtarz został wywieziony do Polski. Dziś obiekt jest w rękach grekokatolików.

Architektura

Kaplica usytuowana jest niedaleko głównej arterii miasta, ul. Borysławskiej. Jej rozmiar jest raczej symboliczny, ale na tej niewielkiej przestrzeni udało się upchnąć przeuroczą miniaturkę o ostro geometrycznym froncie i modernistycznym zaobleniu po drugiej stronie. Budowla wykonana została z cegły, z elewacjami częściowo tynkowanymi, częściowo dekorowanymi. Całość osadzono na bardzo wysokim cokole z łamanego kamienia.

Fasadę ukształtowano w sposób asymetryczny. Lewa część została otynkowana. Właśnie tym fragmencie wyżłobiono sporych rozmiarów krzyż. To on najbardziej zwraca uwagę, gdy patrzymy na front budynku. Nie zmienia to jednak faktu, że otaczające go elementy też są bardzo ciekawe. Poniżej w cokole, pod gzymsem znajdują się trzy okienka. Z boku umiejscowiono okno koliste. Nad nim wysokie okno prostokątne ze szprosami. Nad oknem, tuż pod daszkiem ażurowy prześwit przypominający balkon. Ta strefa została obudowana trzema filarami stanowiącymi podporę dachu. Na samej górze znajduje się wysoki, metalowy krzyż.

Wnętrze zostało nakryte stropem i oświetlone wysokimi, bardzo wąskimi oknami biegnącymi przez całą wysokość ścian bocznych. Po każdej stronie znajdują się trzy takie otwory. Bryła budowli została zachowana w stanie pierwotnym.

Kaplica drohobycka w dzielnicy Młynki to prawdziwa perła przełamująca schemat większości obiektów sakralnych na ziemiach wschodnich. Bardzo mało spotkamy tam bowiem przykładów architektury tak nowoczesnej i tak znakomicie współgrającej z trendami charakterystycznymi raczej dla zachodu. To co widać na pierwszy rzut oka to nie wszystko. Obiekt bowiem nie tylko wygląda nowocześnie „z wierzchu”. Zrezygnowano tu również z klasycznego planu opartego o krzyż, prezbiterium, transeptu i układu nawowego. Nie znajdziemy tu ułamka neobaroku, czy neogotyku. Można rzec, że kaplica znakomicie poszerza i uzupełnia spektrum różnorodności, jednocześnie stanowiąc jeden z niewielu wyjątków.