Jan Raszka (1871-1945), urodzony w Ropicy, syn Jana Raszki i Marii z domu Kisza, rzeźbiarz, grawer, medalier, malarz, profesor i pedagog akademicki. Studiował malarstwo i rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Juliusa Victora Bergera, Siegmunda L’Allemanda, Augusta Eisenmengera, Edmunda von Hellmera i Caspara von Zumbuscha. W 1902 roku przeprowadził się  do Krakowa, tam został wykładowcą rysunku i rzeźby na Wydziale Przemysłu Artystycznego w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Równocześnie zajmował się pracami restauracyjnymi na  Wawelu. W 1914 roku zaciągnął się jako ochotnik do Legionu Śląskiego. Wziął udział w I wojnie światowej. W 1917 roku zaczął pełnić funkcję referenta do spraw opieki nad grobami legionistów. Wówczas zaprojektował wiele legionowych medali oraz odznak patriotycznych. Po wojnie powrócił do pracy jako nauczyciel. Był jednym z współzałożycieli Towarzystwa Artystów Malarzy i Rzeźbiarzy Sztuki "Rodzina". Do 1923 roku pełnił funkcję prezesa honorowego Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie. Był autorem licznych pomników. Fascynowała go również technika, którą zajmował się amatorsko. Zmarł w 1945 roku.