Michał Tadeusz Karaszewicz-Tokarzewski (1893–1964), generał dywizji Polskich Sił Zbrojnych. Studiował we Lwowie prawo, a później medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1914 r. służył w Legionach Polskich. W 1919 r. zasłynął dzięki swej akcji oswobodzenia Lwowa. Walczył też podczas wojny polsko-bolszewickiej. W latach 1922-1924 odbył wyższe studia wojskowe we Francji. Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca Armii „Pomorze”, a następnie Grupy Operacyjnej w składzie Armii „Poznań”. Przedarłszy się do Warszawy, został mianowany dowódcą Armii „Warszawa”. Po wkroczeniu Niemców do stolicy powołał do życia wojskową organizację konspiracyjną pod nazwą Służba Zwycięstwu Polski i przyczynił się do utworzenia Polskiego Państwa Podziemnego. W 1940 r. wyjechał do Lwowa, aby objąć komendanturę wschodniego obszaru Polski pod okupacją sowiecką. Aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu, skazany został na pięć lat więzienia i przewieziony do łagru pod Archangielskiem. W 1943 r. wstąpił do formującego się Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Andersa. Awansowany na generała dywizji, został zastępcą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. Po demobilizacji pozostał na emigracji i osiedlił się w Londynie, gdzie w 1964 r. otrzymał awans na generała broni. Był członkiem Rady Narodowej, organu doradczego Prezydenta RP, wolnomularzem, teozofem, duchownym Kościoła liberalnokatolickiego. Posiadał najwyższe odznaczenia wojskowe polskie i zagraniczne, m.in. Order Orła Białego, dwukrotnie Order Virtuti Militari (II i V kl.), Polonia Restituta (III i IV kl.), Krzyż Niepodległości z Mieczami, pięciokrotnie Krzyż Walecznych. Zmarł w 1964 r. w Casablance (Maroko). Pochowany został na cmentarzu Brompton w Londynie. W 1992 roku prochy generała, podobnie jak i innych dowódców Polski Podziemnej, spoczęły na Powązkach w Warszawie.