W 1967 roku, z okazji setnej rocznicy powstania Kanady, ustanowiono w tym kraju najwyższe cywilne odznaczenie państwowe – Order of Canada (Order Kanady wręczane Kanadyjczykom, którzy wybitnie przysłużyli się swojemu krajowi.

Order przyznawany jest m.in. naukowcom, artystom, muzykom, gwiazdom filmu i telewizji, dobroczyńcom i innym zasłużonym w swej dziedzinie osobom i honoruje ludzi, którzy wnoszą niezwykłe zasługi dla Kanady lub innych narodów, z wyjątkiem wszystkich polityków i sędziów federalnych i prowincjonalnych w okresie sprawowania przez nich urzędu. Przyznawany jest tym, którzy swoją postawą realizują motto zaczerpnięte z biblijnego Listu do Hebrajczyków 11:16 i realizują łacińską dewizę: Desiderantes meliorem patriam, czyli „Pragnący lepszej ojczyzny”. Order wręczany jest zawsze przez Gubernatora Generalnego Kanady.

Order Kanady posiada trzy stopnie:

Companion/Compagnon (CC) – można ich przyznać do 15 rocznie.

Officer/Officier (OC) – nie można ich przyznać więcej niż 64 rocznie.

Member/Membre (CM) – można ich przyznać do 136 rocznie.

Od chwili ustanowienia Orderem Kanady uhonorowano blisko osiem tysięcy Kanadyjczyków, w tym kilkudziesięciu Polaków czy też Kanadyjczyków polskiego pochodzenia. Niektórzy z nich spoczywają na kanadyjskich cmentarzach. Orderem uhonorowani zostali między innymi:

Maria Adamowska-Panaro (1902-1989); order otrzymała za swoją pracę i bezinteresowną pomoc emigrantom w Winnipegu. Do Kanady przybyła wraz z rodzicami i rodzeństwem w 1911 roku. Tu ukończyła szkołę podstawową i wyższą — St. John's Technical High School. Później studiowała księgowość i administrację. Pracę zawodową rozpoczęła jako stenotypistka w firmie prawniczej. Następnie została kierownikiem różnych działów firm pracowniczych i handlowych na terenie Winnipegu. W latach 1920-1925 pełniła też funkcję sekretarza Konsulatu Rzeczpospolitej Polskiej w tym mieście.

Po trzydziestu sześciu latach pracy w firmie Arenovitch and Leisic przeszła na emeryturę, oddając cały swój wolny czas innym — poświęciła się pracy społecznej. Mianowano ją dyrektorem International Centre. W tym czasie Maria Panaro jest również bardzo aktywna w organizacji Catholic Women’s Leaque, Federacji Polek w Kanadzie oraz Kongresie Polonii Kanadyjskiej, Okręg Manitoba. W 1973 roku weszła w skład Komitetu Kopernikowskiego w prowincji Manitoba.

W książce Gdzie stopy nasze… Reportaże z Kanady (Oficyna Wydawnicza „Arax”, Białystok 1991) tak autor odnotował spotkanie z Marią Panaro w Winnipegu:

„Zaangażowana była w prace najróżniejsze przy organizowaniu licznych imprez polonijnych. W pamięci najbardziej utkwiła jej jednak tylko jedna — połączenie na Wzgórzu Kopernika ziemi polskiej z kanadyjską. — To moje największe przeżycie — wspomina pani Maria. — Bo, proszę sobie wyobrazić, oto trzymam jak największy skarb urnę z ziemią z Ojczyzny (jeśli będzie pan kiedykolwiek o tym pisał, proszę napisać Ojczyzny przez duże „O”, proszę mi zrobić tę przyjemność), aby za chwilę połączyć ją z ziemią kraju mojego dojrzewania i całego życia…

Maria Panaro przerwała. Przełknęła ślinę, jakby zwierzała się z najskrytszej i gdzieś głęboko ukrytej tajemnicy. Poprawiła włosy odwracając twarz, aby ukryć wzruszenie.

— Ziemia z Polski i Kanady — westchnęła. To dla mnie nie tylko symbol łączności obu krajów, to przede wszystkim akt pojednania i pogodzenia. Tak, pogodzenia — opętańczej, romantycznej tęsknoty za rodzinnym krajem z realiami kanadyjskimi nie pozwalającymi na powrót…

W kącikach jej oczu zaczęły zbierać się łzy. Wyłączyłem magnetofon.”

Jeden z jesiennych Biuletynów Zarządu Głównego Kongresu Polonii Kanadyjskiej (z 1990 roku) doniósł, iż 14 czerwca 1989 roku w szpitalu Szarytek w Edmonton zmarła w wieku 87 lat Maria Panaro-Adamowska. W zamieszczonym, krótkim nekrologu napisano: „Niech Jej lekka będzie ziemia kanadyjska i śni się ziemia polska, o której nigdy nic zapomniała”.

W 1983 roku za swą działalność otrzymała najwyższe odznaczenie w „kraju klonowego liścia” – Order of Canada (Member).

Zmarła w Edmonton podczas ogólnokrajowego spotkania Polsko-Kanadyjskiej Federacji Kobiet. Spoczywa na katolickim cmentarzu St. Mary’s w Winnipegu, Manitoba.

Inż. Eugeniusz Baranowski (1914-1985); kapral podchorąży, który brał udział w walkach o Narwik, a po upadku Francji studiował w Instytucie Politechnicznym Uniwersytetu w Grenoble. Do Kanady przybył w 1942 roku i przez wiele lat pracował w firmie projektującej papiernie. Był znanym działaczem społecznym w Polonii w Montrealu. Dzięki jego zaangażowaniu w 1966 roku stanął na terenie wystawy światowej Expo’67 w Montrealu pomnik Mikołaja Kopernika (replika pomnika z Warszawy dłuta Thorvaldsena) jako dar Polonii dla miasta (obecnie stoi przy1000 St. Jacques w Montrealu).

Odznaczony Orderem Kanady (Member).

Zmarł w Montrealu i spoczywa na cmentarzu Field of Honour w Pointe Claire w Quebecu.

Dr Jerzy Adam Dobrowolski (1931-2013); niezwykle ceniony polski naukowiec, który obronił pracę doktorską na uniwersytecie w Londynie w dziedzinie cienkich folii optycznych. Jako fizyk wyników swojej pracy użył po raz pierwszy na świecie w walce z fałszerzami pieniędzy, nadruk nie do podrobienia zastosował na banknotach 50 i 100-dolarowych w Kanadzie, na kartach kredytowych i najróżniejszych dokumentach. Przez całą swoją karierę zawodową pracował w National Research Council of Canada (NRC). Był autorem ponad 190 artykułów, ponad 30 patentów i 8 rozdziałów przeglądowych w książkach. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, w tym najwyższym odznaczeniem w Kanadzie – Order of Canada (Member).

Zmarł w Ottawie i spoczywa na cmentarzu Notre-Dame, natomiast na cmentarzu Beetchwood odsłonięto obelisk z pamiątkową tablicą poświęcony temu naukowcowi (Ottawa, Ontario).

Hon. Donald (Don) Frank Mazankowski (1935-2020); kanadyjski polityk polskiego pochodzenia, urodzony w miejscowości Viking w Albercie. Wieloletni działacz Partii Konserwatywnej, który przez 25 lat był posłem do Parlamentu federalnego. Służył jako minister gabinetu premierów Joe Clarka i Briana Mulroney’a. Był ministrem finansów, a w 1986 roku został mianowany wicepremierem Kanady i pełnił tę funkcję do przejścia w stan spoczynku w 1993 roku. Był jedynym Polakiem w historii tego kraju, który piastował tak wysoki urząd. W 1992 roku Mazankowski dostąpił zaszczytu i znalazł się w niewielkiej grupie wybitnych Kanadyjczyków, którym nadano tytuł Honourable (Człowiek honoru).

Dwukrotnie odznaczony Orderem Kanady (Officer w 2000 i Companion w 2013).

Zmarł w Sherwood Park i został pochowany na cmentarzu w Vegreville (Alberta), w miejscowości, gdzie mieszkał, gdzie wygrał swoje pierwsze wybory i skąd powędrował w świat.

Prof. Teodor Feliks Domaradzki (1910-2001); w latach 1930-1936 studiował na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie, a w trzy lata później uzyskał tytuł magistra filozofii i historii na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1941-1947 był wykładowcą języka polskiego na Państwowym Uniwersytecie w Rzymie oraz profesorem literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Gregoriańskim. Doktoryzował się z filologii słowiańskiej oraz literatury polskiej.

Pomimo że był kuszony licznymi stanowiskami, odmówił powrotu do komunistycznej Polski. W 1948 roku przybył do Kanady i założył Centrum Studiów Słowiańskich na Uniwersytecie Montrealskim, w którym był dyrektorem i profesorem literatury polskiej i słowiańskiej. Z kolei na uniwersytetach w Windsor i w Ottawie stworzył wydziały studiów słowiańskich. Autor licznych książek, esejów, monografii, artykułów, studiów i tłumaczeń na język francuski, angielski i włoski dzieł czołowych polskich poetów i pisarzy.

Odznaczony Orderem Kanady (Member).

Zmarł w Montrealu. Spoczywa w rodzinnym grobie w polskiej sekcji cmentarza w Saint Sauveur w Quebecu.

Tamara Jaworska (1918-2015); jedna z najwybitniejszych plastyczek na świecie specjalizujących się w tkactwie artystycznym. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi, a później była na tej uczelni asystentką i wykładowczynią. W 1969 roku wraz z mężem wyemigrowała do Kanady.

Tutaj jej unikalne gobeliny zostały ocenione jako wzór najwyższego kunsztu artystycznego tkactwa, były eksponowane w najróżniejszych prestiżowych galeriach, w tym w Narodowym Muzeum Puszkina w Moskwie, w Narodowym Muzeum w Warszawie, w Muzeum Cywilizacji w Ottawie, w Narodowym Muzeum Sztuki Tkaniny Artystycznej w Łodzi, w Muzeum Armii Krajowej w Krakowie, w Szkockim Muzeum Sztuki w Galashields i w wielu, wielu innych. Prace artystki znajdują się zarówno w muzeach na całym świecie, jak i w prywatnych kolekcjach. Tamara Jaworska była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana. Zrealizowano o niej kilka filmów dokumentalnych, w tym między innymi przez męża Tadeusza Jaworskiego, jednego z najwybitniejszych filmowców-dokumentalistów na świecie, zdobywcy wielu nagród na festiwalach krajowych i zagranicznych. Za Zmierzch czarowników nagrodzony przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Nagrodę przyznano za wybitny wkład w „dzieło zbliżenia narodów”. W Polsce reżyserował między innymi: Źródło, Miejsce na szkołę, Byłem kapo, Pamięć i skrucha, Sekretarz. Jego film Selling out został nominowany do Oscara w kategorii krótki film dokumentalny. W sumie zrealizował blisko 200 filmów.

To niezwykle zasłużone dla kultury w Kanadzie małżeństwo, pomimo że w Polsce otrzymało bilet tylko w jedną stronę, nigdy nie zrzekło się polskiego obywatelstwa i zawsze było dumne ze swojego pochodzenia.

Tamara Jaworska za swoje osiągnięcia artystyczne odznaczona została Orderem Kanady (Member), a w Polsce medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Zmarli w Toronto i ich prochy znajdują się w kaplicy York Cemetery w Toronto, Ontario.

Prof. Hanna Maria Pappius (1925-2023); wybitna naukowczyni, członkini zarządu Polskiego Instytutu Naukowego w Kanadzie. Urodzona na Kujawach, przyjechała w 1940 do Kanady z Londynu, gdzie jej ojciec płk lotnictwa Bogdan Kwieciński pełnił od roku 1937 obowiązki attaché wojskowego i lotniczego ambasady RP.

Studiowała na Uniwersytecie McGill, uzyskując tytuł magistra w 1948 roku, a cztery lata później doktorat. W 1953 roku rozpoczęła pracę w Donner Laboratory of Experimental Neurochemistry. Po kilku latach została pierwszą kobietą profesorem na Wydziale Neurologii i Neurochirurgii oraz na Wydziale Biochemii Uniwersytetu McGill. Przez prawie siedemdziesiąt lat, wniosła znaczący wkład w swoją dziedzinę, prowadząc badania nad obrzękiem mózgu i skutkami uszkodzenia mózgu na mechanizmy neuroprzekaźników i receptorów. W ciągu swojej wybitnej kariery opublikowała ponad 100 artykułów naukowych. Jest także współautorką książki zatytułowanej Brain Electrolytes and Fluid Metabolism, obecnie uważanej za klasykę w tej dziedzinie.

Była mentorką i wyszkoliła wielu ekspertów, którzy są obecnie znanymi na całym świecie neurologami. Po przejściu na emeryturę w 1995 roku, prof. Pappius pełniła funkcję przewodniczącej Komitetu Opieki nad Zwierzętami – Neurological Institute (do 2016 roku), była współprzewodniczącą tamtejszej Rady Etyki Badań przez ponad dekadę.

Od czasu studiów prof. Pappius była blisko związana z Polskim Instytutem Naukowym. W latach 1988-2015 pełniła obowiązki dyrektora Biblioteki Polskiej i jednocześnie wiceprezesa Instytutu.

Prof. Hanna Maria Pappius otrzymała Order Kanady (Member) w uznaniu jej badań w dziedzinie neurochemii i pracę dla społeczności polsko-kanadyjskiej, a także za walkę o prawa zwierząt.

Prof. Hanna Maria Pappius zmarła w Montrealu. Spoczywa w kwaterze rodzinnej polskiej sekcji cmentarza w Saint-Sauveur w Quebecu (patrz: „Aleja Polaków” w Saint-Sauveur).

Alicja Poznańska-Parizeau (1930-1990); polsko-kanadyjska pisarka, publicystka i kryminolożka. Była jedną z najmłodszych uczestniczek Powstania Warszawskiego (odznaczona Krzyżem Walecznych). Po wojnie wyjechała do Paryża, gdzie studiowała na Sorbonie, uzyskując tytuły z literatury, prawa i nauk politycznych. W 1955 roku odwiedziła koleżankę z Sorbony w Quebecu, gdzie podpisała krótki kontrakt, który zamienił się w pobyt na całe życie. W następnym roku poślubiła ekonomistę i polityka Jacques'a Parizeau, który przez blisko czterdzieści lat odgrywał jedną z najważniejszych ról w Partie Quebecois, partii politycznej Quebecu dążącej do oderwania prowincji od Kanady. Pomimo że też była separatystką, to najbardziej znana jest w Kanadzie jako powieściopisarka i dziennikarka: pisała dla „Cité libre”, „La Presse”, „Châtelaine”, „Le Devoir”, „La Patrie” i „Maclean’s”. Na Uniwersytecie w Montrealu wykładała kryminologię. W swoich książkach często wracała do tematyki polskiej, a za jedną z jej ostatnich powieści Les lilas fleurissent à Varsovie (Bzy kwitną w Warszawie) otrzymała pierwszą nagrodę w konkursie Związku Pisarzy Języka Francuskiego w Paryżu.

W 1987 roku uhonorowana została przez Gubernatora Generalnego (przedstawiciel Korony Brytyjskiej w Kanadzie) Orderem Kanady (Member), co w separatystycznym Quebecu okrzyknięto „wielkim skandalem”.

Zmarła w Outremont w prowincji Quebec. Spoczywa w rodzinnym grobie Parizeau na cmentarzu Notre-Dame-Des-Neiges w Montrealu, w Quebecu.

Kazimierz Stańczykowski (1927-1981); polski producent radiowy, założyciel pierwszych kanadyjskich audycji etnicznych. Były uczestnik Powstania Warszawskiego, chociaż był niezwykle znanym i cenionym w środowisku dziennikarskim producentem radiowym, zasiadał w różnych komisjach w branży radiowo-telewizyjnej i nigdy nie zapomniał, że jest Polakiem. Z dumą podkreślał swoje pochodzenie, w tym m.in. w programach radiowych, które stworzył; w stacji CHLP w Montrealu, w wielojęzycznej stacji radiowej CFMB, czy drugiej etnicznej stacji w Winnipegu CKJS. Był znanym kolekcjonerem poloników. W latach 1968-71, kiedy był przewodniczącym Rady Quebecu Ethnic Folk Arts Council, prezydentem Canadian Citizenship Federation oraz wiceprzewodniczącym Montreal Citizenship Council, jako miłośnik piłki nożnej powołał do życia Polski Klub Piłki Nożnej, a że od urodzenia związany był z Warszawą, to drużynę nazwał „Polonia” (taką nazwę nosi stołeczny klub, który powstał w 1911 roku). Był laureatem wielu nagród i wyróżnień, doktorem honoris causa Uniwersytetu Concordia w Montrealu. Niestety, jego imponującą karierę przerwał w 1981 roku tragiczny wypadek samochodowy w miejscowości Rawdon w Quebecu, podczas którego Kazimierz Stańczykowski zginął. W 1986 roku został pośmiertnie wprowadzony do CAB Broadcasting Hall of Fame.

Odznaczony Orderem Kanady (Member).

Spoczywa na cmentarzu Notre-Dame-Des-Neiges w Montrealu, Quebec.

Gen. dyw. Stefan Sznuk (1896-1986); (patrz: Miejsca spoczynku polskich generałów). Order Kanady drugiego stopnia (Officer) przyznano generałowi w dniu 18 grudnia 1970 roku za zasługi w ułatwieniu wjazdu do Kanady i integracji z życiem kanadyjskim wielu nowym Kanadyjczykom, w tym zwłaszcza polskiego pochodzenia.

Dr Henryk Marian Wójcicki (1916-2006); ukończył studia medyczne na Uniwersytecie w Edynburgu, następnie napisał pracę doktorską na temat nerwic wojennych, uzyskał dyplom specjalisty psychiatry i kierował oddziałem neuropsychiatrii w 1. Polskim Szpitalu Wojskowym w zamku Taymouth w Perthshire w Szkocji. W 1947 roku był ordynatorem Oddziału Neuropsychiatrycznego w polskim szpitalu dla weteranów w Penley w Walii. W 1953 roku wraz z rodziną wyemigrował do Kanady, gdzie był dyrektorem klinicznym w dużym szpitalu psychiatrycznym w North Battleford w Saskatchewan. W 1954 roku został członkiem Królewskiego Kolegium Lekarzy i Chirurgów Kanady. Pracował na kilku stanowiskach wyższego szczebla w szpitalach Edmonton General, Gray Nuns i Misericordia, a także był profesorem klinicznym na Wydziale Psychiatrii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Alberta. Przewodniczył grupie badawczej ds. uzależnień i odegrał kluczową rolę w utworzeniu Komisji ds. Nadużywania Alkoholu i Narkotyków w Albercie (AADAC). W ostatnich latach swojej kariery wykorzystał swoje bogate doświadczenie, aby pełnić funkcję członka Izby Rewizyjnej Alberty i Panelu ds. Przeglądu Zdrowia Psychicznego.

Henryk Wójcicki był także wybitnym działaczem Polonii kanadyjskiej. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Kongresu Polsko-Kanadyjsko, Oddział Alberta.

W 1989 roku został odznaczony Orderem Kanady (Member).

Zmarł w Edmonton i spoczywa na miejscowym katolickim cmentarzu Holy Cross w Albercie.

Prof. Paweł Wyczyński (1921-2008), ps. literacki „Paweł Wrzos”, poeta, prof. literatury francuskiej, który ukończył studia na Uniwersytecie w Lille we Francji. W 1951 roku wyemigrował do Kanady, gdzie został wykładowcą literatury francuskiej na Uniwersytecie w Ottawie. W 1957 roku obronił doktorat, a w 1964 otrzymał tytuł profesorski. W swojej pracy naukowej specjalizował się w badaniach nad literaturą francuskojęzyczną Kanady. Szczególną sławę przyniosły mu prace dotyczące życia i twórczości poety Emila Nelligana (biografia i wydanie całości jego dzieł wspólnie z R. Robidoux) oraz studia dotyczące twórczości Laberge’a.

Przez siedem lat pracował w Królewskiej Komisji, powołanej przez premiera Lestera Pearsona, do badań nad wprowadzeniem w Kanadzie dwóch urzędowych języków (francuskiego i angielskiego) – The Royal Commission on Biligualism and Biculturalism.

Wykładał na wielu uniwersytetach, m.in. w Brazylii, Francji, Anglii, Włoszech i w Polsce. Otrzymał cztery doktoraty honoris causa (Uniwersytet Laurencienne w Sudbury, Uniwersytet w Guelph, Uniwersytet Laval, Katolicki Uniwersytet w Lublinie).

Autor, współautor i redaktor ponad 62 pozycji książkowych oraz ponad 100 artykułów krytycznych i literackich. Jest autorem sztuki teatralnej w języku polskim oraz opublikował dwa tomiki wierszy po polsku: W słonecznej ciemni i Mowa korzeni.

Za swoje osiągnięcia naukowe był wielokrotnie nagradzany, w tym najwyższym odznaczeniem Kanady – Order of Canada (Member).

Zmarł w Ottawie i spoczywa na miejscowym cmentarzu katolickim Beechwood, Ontario.

Order Kanady, po śmierci odznaczonego, musi być, zgodnie z konstytucją, zwrócony Gubernatorowi Generalnemu, bowiem stanowi własność Korony Brytyjskiej. Nie może być ani wystawiany na licytację ani sprzedawany. Może być jedynie przekazany rodzinie jako pamiątka po zmarłym lub oddany do muzeum.