Generał Aureliusz Serda-Teodorski, urodzony 25 kwietnia 1860 r. w Tarnowie, był wybitnym wojskowym, którego życie i kariera malują obraz człowieka niezwykle oddanego swoim obowiązkom. Jego droga życiowa, od wczesnych lat w rodzinnym Tarnowie, poprzez edukację prawniczą na Uniwersytecie Wiedeńskim i Krakowskim, aż po służbę wojskową w armii austro-węgierskiej i później w Wojsku Polskim.

Rodzina Serdy-Teodorskiego zmagała się z problemami finansowymi po śmierci ojca, co zmusiło młodego Aureliusza do podjęcia decyzji o rozpoczęciu kariery wojskowej jako rozwiązania problemów materialnych. Jego wczesne lata w wojsku, spędzone w 1 pułku ułanów w Krakowie, ukształtowały go jako żołnierza i pozwoliły zdobyć doświadczenie, które później wykorzystał w swojej dalszej karierze.

Służba w armii austro-węgierskiej zaowocowała wieloma awansami Serdy-Teodorskiego, od stopnia wachmistrza aż po pułkownika. Jako wykładowca Szkoły Wojskowej w Wiedniu i dowódca w różnych jednostkach, w tym w 12 pułku dragonów, Serda-Teodorski wykazał się nie tylko jako zdolny dowódca, ale i jako nauczyciel dla młodszych żołnierzy.

Jego działalność podczas I wojny światowej, szczególnie na froncie rosyjskim, przyniosła mu nie tylko awans i szlachectwo, ale także potwierdziła jego reputację jako dowódcy ceniącego odwagę, determinację i strategiczne myślenie. Postawa Serdy-Teodorskiego w czasie wojny, w tym jego decyzja o niepodporządkowaniu się Włochom i wydostaniu swoich oddziałów z okrążenia, świadczy o jego umiejętnościach.

Po wojnie w 1919 r. brał udział w walkach o Lwów m.in. dowódcy Grupy Operacyjnej „Gródek Jagielloński” broniącej linii kolejowej Lwów-Przemyśl. W trakcie walk został raniony. W czerwcu otrzymał awans na generała brygady. Po zakończeniu rekonwalescencji wysłany został do Francji, gdzie był zastępcą dowódcy 3 Dywizji Strzelców Polskich w armii generała Hallera. W 1920 roku został szefem Misji Wojskowej przy rządzie Ukrainy. 

Kariera wojskowa Serdy-Teodorskiego zakończył na stanowisku komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, ale jego zainteresowania i aktywności wykraczały poza służbę wojskową. Był autorem licznych artykułów na tematy wojskowe, uczestnik życia naukowego i społecznego.

Emigracja do Jugosławii, gdzie spędził ostatnie lata życia, miała miejsce w 1936 roku. Mimo zmiany krajobrazu i kontekstu, jego zainteresowanie sytuacją polityczną w Polsce i Europie nie słabło, co świadczy o jego niegasnącym patriotyzmie i zaangażowaniu. W tym czasie zamieszkał w Rijece. Po zakończeniu służby do Chorwacji przyciągnęły go związki rodzinne. Aureliusz Serda-Teodorski zawarł związek małżeński z Petronelą de Sladović pochodzącą z Chorwacji 30 maja 1893 roku. Ich wspólna droga życiowa zaowocowała narodzinami trójki dzieci. Ich pierwsza córka, Beata, urodzona w 1898 roku, poślubiła jugosłowiańskiego generała Murkowica. Teodora, ich druga córka, przyszła na świat rok później i wybrała zawód nauczycielki muzyki. Rodzinę uzupełniał syn Józef, urodzony w 1900 roku. Aspirował on do kariery w marynarce wojennej Austro-Węgier, jednak jego marzenia przerwała tragiczna śmierć na pokładzie torpedowanego okrętu „Szent Istvan” na wodach Adriatyku w 1918 roku. Zmarł w 1942 r. w Zagrzebiu, pochowany na cmentarzu Mirogoj.

Na cmentarzu w Zagrzebiu znajduje się nagrobek w formie steli, z wpisanym na osi krzyżem, z pionową belką i ramieniem wystającymi ponad jej wysokość. U podstawy steli tablica inskrypcyjna na własnej podstawie. Całość posadowiona na oddzielnej podstawie przed którą płyta nagrobna na opasce. Po bokach krzyża na steli w płycinach tablice inskrypcyjne. Krzyż i tablice z marmuru, płyta, opaska i stela z lastryko, Tablica upamiętniająca Aurela Serdę-Teodorskiego po stronie prawej krzyża z napisem:

AUREL SERDA-TEODORSKI / GENERAŁ W.P. / 81860. +1942. //. Litery pierwotnie wypełnione czarną farbą, częściowo zachowaną.