Ludwik Łeptowski, malarz aktywny w XIX wieku, chociaż malarstwem olejnym zajmował się stosunkowo rzadko, to „Portret barona Metela Ožegovića" jest przykładem jego umiejętności w zakresie portretu, ukazującym postać w pełnym majestacie i godności urzędowej.

"Portret barona Metela Ožegovića" charakteryzuje się wyważoną kompozycją, z postacią barona umieszczoną centralnie na tle o neutralnym kolorze. Bogato zdobiony ciemny mundur z wyraźnymi medalami i odznaczeniami stanowi główny punkt obrazu, a jego szczegółowość i precyzja w uchwyceniu tkanin i blasku metali świadczą o umiejętnościach Łeptowskiego jako portrecisty. Światło padające na twarz i mundur barona podkreśla jego postać, dodając trójwymiarowości i życia do portretu.

Baron jest przedstawiony w półprofilu, co jest klasycznym ujęciem w portretach tego typu, nadającym mu godność i wytworność. Jego postawa, wyprostowana i zdecydowana, oraz spokojna ekspresja twarzy z lekkim uśmiechem, są oznakami dumy i pewności siebie, co jest zgodne z konwencją portretowania osób wysokiego stanu. Portret przedstawia barona Ožegovića jako postać autorytatywną, a jego pozycja i wyraz twarzy sugerują pewność siebie i dostojność.  

 Bogactwo detali munduru może być odczytywane jako wyraz dumy narodowej i osobistej oraz służyć jako symbol statusu społecznego barona. Obraz staje się więc nie tylko wizerunkiem indywidualnym, ale także narzędziem komunikacji społecznej. Światło w portrecie kieruje  uwagę na twarz i dekoracje munduru, jednocześnie modelując twarz barona, by wydobyć z niej spokój i opanowanie. Dodaje jednocześnie głębi i wzmaga wrażenie trójwymiarowości

Łeptowski nie tylko umiejętnie odwzorowuje fizyczne cechy swojego modela, ale także przekazuje jego społeczne znaczenie. Portretowanie tak bogato zdobionego munduru wskazuje na strategię wizualną mającą na celu uwypuklenie statusu i prestiżu barona, jednocześnie oddając czci tradycjom i estetyce swojej epoki.

 Baron Metel Ožegović był wybitnym chorwackim politykiem i działaczem odrodzeniowym, który urodził się w Zagrzebiu 4 maja 1814 roku, a zmarł w Wiedniu 9 lutego 1890 roku. Pochodził z szlacheckiej rodziny Ožegović Barlabaševački. Edukację zakończył w Klasycznym Gimnazjum w Zagrzebiu w 1827 roku, a następnie studiował prawo w Peszcie pod opieką swojego ojca, Stjepana, znaczącego polityka, oraz wuja Mirka, biskupa.

Karierę zawodową rozpoczął w Varaždinie, gdzie hrabia Đuro Erdödy mianował go honorowym pisarzem w 1831 roku, a w 1836 roku został głównym pisarzem Żupanii Varaždińskiej, zajmując to stanowisko do 1845 roku. Jako zagorzały obrońca języka chorwackiego, założył w 1838 roku narodową czytelnię w Varaždinie.

Jego działalność polityczna została zaznaczona kadencją jako deputowanego w Chorwackim Parlamencie podczas sesji 1843-44 i 1847-48, gdzie działał na rzecz obrony niepodległości politycznej Chorwacji. W 1845 roku został mianowany sekretarzem Węgierskiej Kancelarii Królewskiej, a dwa lata później doradcą Węgierskiej Rady Namiestnikowskiej.

Podczas rewolucji 1848 roku, Ožegović był częścią delegacji, która bezskutecznie negocjowała z przedstawicielami węgierskiego rządu. Wspólnie z Banem Jelačićem opowiadał się za przyłączeniem Chorwackiej Granicy Wojskowej do Królestwa Chorwacji. Następnie służył jako doradca w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Wiedniu.

W 1851 roku Ožegović został radcą Najwyższego Sądu Kasacyjnego, członkiem Rady Państwa i tajnym radcą. W 1858 roku został wyniesiony do godności barona i nabył majątek Bela z dwoma dworami i lasem.

Po przywróceniu konstytucji w 1860 roku, prowadził kampanię na rzecz zjednoczenia Dalmacji z Chorwacją oraz tworzenia sojuszu Słowian i Węgrów przeciwko niemieckiej dominacji, dążąc do restrukturyzacji Austrii w federację historycznych prowincji.

Zdecydowanie sprzeciwiał się Chorwacko-Węgierskiej Ugodzie z 1868 roku i po jej ratyfikacji wycofał się z życia publicznego. W życiu prywatnym był żonaty z hrabiną Ivaną Sermage, z którą miał syna, Ljudevita, który ożenił się z hrabiną Olgą Erdödy, oraz córkę Idę, która wyszła za mąż za styryjskiego szlachcica, barona Alfreda Moscon

olej, płótno, 66,7 x 55 cm, nr inw. MG-12, Nacionalni muzej moderne umjetnosti, Zagrzeb

Barbara Łepkowska, „Ludwik Łepkowski (1829-1905) i jego działalność na polu sztuki"