Budynek na planie węgielnicy, wzniesiony w ramach dokonanej w końcu XIX w. rozbudowy uniwersytetu. Wraz z sąsiednimi budynkami Instytutu Anatomicznego i nieistniejącego już Instytutu Chemii tworzył zespół o jednolitej, neorenesansowej architekturze z elementami neoklasycyzmu, stojący na granicy nowej dzielnicy uniwersyteckiej Muessmatt, dobrze widoczny dla osób przybywających tu z centrum miasta.

O funkcjonalnym rozplanowaniu Hallerianum (nazwanego tak dla uczczenia wybitnego berneńskiego fizjologa Albrechta von Hallera) w znacznym stopniu zaważyły dezyderaty ówczesnego kierownika instytutu, Hugona Kroneckera. Parter przeznaczono na pomieszczenia laboratoryjne i administracyjne (w późniejszych latach usunięto ożywiający elewację od Bühlstrasse narożny wykusz, zapewniający doświetlenie sali do eksperymentów optycznych). W skrzydłach na piętrze ulokowano pomieszczenia wymagające doświetlenia górnym światłem (świetliki w późniejszych latach usunięto): dużą salę wykładową i salę ćwiczeń, między którymi centralnie usytuowano amfiteatr¬ spektatorium. To ostatnie rozwiązanie było autorskim pomysłem Stempkowskiego, pozwalającym z jednej strony na odseparowanie ważnego pomieszczenia dydaktycznego od ulicznego gwaru, z drugiej zaś ułatwiającym zharmonizowanie architektury i gabarytu budynku z siedzibami sąsiednich instytutów.

Mimo historycystycznych odniesień do renesansu i nieco sztywnej symetrii planu, Hallerianum wolne jest od przepychu, typowego dla wielu gmachów czasów fin-de-siècle. Zamiast niego moźna dostrzec powściągliwą rzeczowość i oszczędność, której przejawem było m.in. pozostawienie na elewacji nieotynkowanego wątku ceglanego (tzw. Sichtbackstein), którego barwę eksponowały piaskowcowe detale. Całość można ocenić jako udaną próbę stworzenia praktycznej i użytecznej siedziby dla placówki dydaktyczno-naukowej, niepozbawionej przy tym wymaganej w epoce reprezentacyjności.

Dane techniczne: budynki murowane o ceglanej elewacji.