Kameralny pomnik, naturalnie wtapiający się w otoczenie, na niskim postumencie posąg stojący na promenadzie przy plaży, zwrócony w stronę morza. Wydaje się spacerować wśród plażowiczów.

August Zamoyski od 1940 r. przebywał w Brazylii, prowadząc tam ożywioną działalność na rzecz upowszechnienia sztuki, zwłaszcza rzeźbiarskiej. Projektował rzeźby do przestrzeni publicznej i na zamówienia prywatne; kilka z nich zostało zrealizowanych. Pierwszą większą jego pracą po osiedleniu się w Brazylii był posąg Chopina, zamówiony przez Polonię brazylijską jako jej dar dla miasta Rio de Janeiro. Zamoyski, wyjątkowo tylko wykonujący pomniki, niechętny tego rodzaju zadaniom artystycznym, pisał też o zamówieniu Chopina w swoim dzienniku z 1.09.1943, że „nie pali się do tej pracy”. Dzieło powstało jednak szybko i zostało uroczyście odsłonięte w 5. rocznicę wybuchu wojny, 1.09.1944. Modelem rzeźbiarza został polski tancerz, emigrant w Argentynie, Jerzy Szabelewski. W jego choreografii wystawiono wówczas w pobliskim Teatro Municipal balet pt. „Ballada polska, czyli Wizje”, w którym pojawiała się wizja-figura Chopina w ujęciu Zamoyskiego. Zamoyski przedstawił Chopina, uwzględniając nadmorską lokalizację, jako „słuchającego nad brzegiem morza, co mu fale za nowiny z ojczyzny przynoszą - tak jak my dziś wszyscy wsłuchani jesteśmy, jak tam serca biją” (wypowiedź artysty z 1945 r.). Znalazł znakomity kompromis między pełnym życia, niemal rodzajowo ujętym wizerunkiem konkretnej osoby w XIX-wiecznym stroju, z sylwetki i fizjonomii rozpoznawalnej jako sławny kompozytor - a syntetyczną nowoczesną formą, wyrażającą zadumę i poetycką refleksję geniusza. Jan Lechoń zapisał w „Dzienniku” 11.11.1951 r.:

„Reprodukcja Chopina Gucia Zamoyskiego. To dzieło zawsze równie i na nowo mnie zachwyca, choć znam je tylko z obrazka. Jest w nim romantyzm tak opanowany, jak w Chopinie, można by powiedzieć romantyzm klasyczny. Jest to zarazem arcydzieło nastroju i formy. Sam Gucio mówił mi, że jego «Chopin» stoi jak «Dawid» Michała Anioła, ale od dawna wiem, jak mało można wynaleźć w rzeźbie (…). Mimo to ta postać jest nowa przez natchnienie artysty, przez zaklętą w niej cudowną lekkość i solidność monumentalności sztuki”.

Gipsowy zmniejszony model (i jego brązowa wersja) Zamoyskiego zachowały się w spuściźnie po jego żonie, (ob. w Muzeum Narodowym w Warszawie). Rzeźba właściwa doczekała się też kilku odlewów, które znajdują się w zbiorach prywatnych w USA i Wielkiej Brytanii.