Zarys historyczny
Stebnik leży niedaleko Truskawca, na południowy wschód od Drohobycza. Najstarsze wzmianki o tej miejscowości pochodzą z pierwszej połowy XV wieku. Już sto lat później słynęła z kopalni soli, która funkcjonowała tu aż to XX-lecia międzywojennego.

Nim w Stebniku powstał kościół rzymskokatolicki, msze tego obrządku odprawiano w lokalnej cerkwi greckokatolickiej. Początkowo miejscowość podlegała pod parafię w Drohobyczu, a później pod Truskawiec. Obiekt sakralny powstał w roku 1894, najprawdopodobniej według projektu F. Saneckiego. Konsekracja miała miejsce w tym samym roku.

I wojna światowa oszczędziła budynek. W pewnym momencie jedynie skonfiskowano dzwon. Po II wojnie światowej obiekt był użytkowany jako sklep warzywny. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych został przebudowany na cerkiew prawosławną. Pierwotny charakter architektury został całkowicie zatarty. Nie istnieją też żadne fotografie. O kształcie i formie budynku wiemy jedynie z zachowanych szkiców.

Architektura
Kościół (obecnie mocno przebudowana cerkiew) położony był przy głównej drodze prowadzącej przez miejscowość. Nawa zbudowana została na rzucie krótkiego prostokąta. Węższe od niej jednoprzęsłowe prezbiterium skierowane na zachód zamknięto trójbocznie.

Elewacje zewnętrzne nie były artykułowane. Przy narożach nawy znajdowały się jedynie niskie przypory. Portal zwieńczony został nadwieszonym daszkiem. Nad fasadą górowała ośmioboczna wieżyczka (na planie kwadratu) zamknięta ostrosłupowym hełmem. Dach nad nawą był dwuspadowy, a nad prezbiterium wielopołaciowy. Wszystkie dachy oprócz blaszanego hełmu wieżyczki kryte były dachówką.

Chór muzyczny dostępny był poprzez schody znajdujące się w narożniku nawy. Wnętrze nakryte zostało stropem, a podłoga była betonowa. Obiekt całkowicie przebudowano. Jego pierwotna struktura jest dziś nieczytelna. Brak również danych na temat losów oryginalnego wyposażenia.