Zarys historyczny
Obecnie ukraińską nazwę miejscowości, o której mowa zapisuje się „Андріянів”, co powinno się przeczytać jako „Andrijaniw”. Jednak w przeszłości Andrianów był także Andreanowem lub Andrejanowem. Onomastyczny trop prowadzi zatem oczywiście do nazwy odimiennej. Według legendy miał ją założyć kniaź litewski „Andrzej” pod koniec XIV wieku. W drugiej połowie tego stulecia pojawia się również ślad Jana z Andreanowa (Joannes de Andreanów). Wiadomo na pewno, że od XV wieku miejscowość była w posiadaniu m.in.: Chodeckich, Kolów, Mieleckich, Ostrorogów, Wiśniowieckich, Ogińskich, Prota Potockiego i Kajetana Skopowskiego, a w XIX wieku Antoniego Józefa Lanckorońskiego, którego spadkobiercy pozostawali właścicielami wsi aż do roku 1939.

Kościół w miejscowości powstał najprawdopodobniej w latach 1910-1911. W roku 1911 miała miejsce konsekracja. Obowiązki duszpasterskie pełnili wikariusze z parafii w Komarnie, a opiekę nad obiektem sprawowały siostry służebniczki starowiejskie z tej samej miejscowości. Po II wojnie światowej Polacy zostali wysiedleni z Andrianowa, a Sowieci zamknęli kościół w roku 1946 i zamienili go na magazyn. Obiekt został rozebrany w latach pięćdziesiątych.

Architektura
Kościół w Andrianowie był dość prosty w konstrukcji i przypominał bardziej kaplicę niż pełnoprawny obiekt parafialny. Projekt stawiał przede wszystkim na użytkowość bez skupiania się na funkcjach ozdobnych i aspiracjach artystycznych. Być może miał stanowić zalążek do stworzenia w miejscowości niezależnej fary, ale nigdy się tego nie dowiemy.

Obiekt usytuowano przy drodze do wsi Łowczyce. Był kościołem murowanym z cegły, otynkowanym i wzniesionym na kamiennej podmurówce. Składał się z prostokątnej nawy oraz wyraźnie niższego, węższego i krótkiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie. Do prezbiterium dobudowano maleńką zakrystię na planie prostokąta. Nawa nie posiadała artykulacji. Nakryto ją stropem i oświetlono dwoma parami prostokątnych okien zamkniętych łukiem odcinkowym. Przy ścianie frontowej znajdował się chór muzyczny.

Elewacje zwieńczone zostały gzymsem. Fasada zamknięta była trójkątnym szczytem zakończonym żelaznym krzyżem. Analogiczne zwieńczenie szczytu znajdowało się po drugiej stronie. Dachy pokryte zostały dachówką. Nawę wieńczył dach dwuspadowy, prezbiterium wielopołaciowy, a nad zakrystią znajdował się dach trójpołaciowy. Lekkim ożywieniem była wieżyczka na sygnaturkę obita blachą. Ośmioboczna z ażurową latarnią, zwieńczona cebulastą kopułką zakończoną krzyżem. Losy wyposażenia nie są znane.