W ogrodach Tuileries, nieopodal École du Louvre znajduje się grupa rzeźbiarska autorstwa francuskiego artysty o polskich korzeniach, Paula Landowskiego (1875-1961) zatytułowana „Synowie Kaina”. Po raz pierwszy zaprezentowana publicznie w 1906 r. przyniosła twórcy rozgłos i uznanie w paryskim środowisku artystycznym.

Landowski ukończył kompozycję we Włoszech w 1904 r. 19 listopada 1904 r. zamówił w odlewni wykonanie brązu na podstawie gipsu. Odlew zrealizowano w 1906 r. W tym samym roku praca została wystawiona na Salonie, gdzie zdobyła złoty medal. Ekspresjonistyczna, symboliczna kompozycja o tematyce biblijnej wzbudziła szerokie zainteresowanie opinii publicznej. Pisano: „M. Landowski ściśle podąża za formułą i techniką M. Augustina Rodina [...]” (E.Charles); „Myśl emanująca z tego kolosalnego brązu jest potężna. Jakże poetycki jest klasyczny gest pasterza spoglądającego na horyzont! [...] To dzieło mistrza” (Kaniowa-Kraszewska). Pozytywny odbiór pracy skłonił państwo francuskie do zakupu odlewu. Transakcję sfinalizowano 9 maja 1906 r.

W 1907 r. rzeźba została ustawiona jako dekoracja na placu Campo Santo Dujardin-Beaumetz obok Luwru. W 1938 r. pomnik usunięto z przestrzeni publicznej - na swoje miejsce powrócił dopiero dekadę później. Z powodu wykopalisk przy Cour Napoléon w połowie lat 80. XX w. pomnik przeniesiono do ogrodów Tuileries, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego.

Grupa przedstawia trzech mężczyzn w różnym wieku, symbolizujących etapy rozwoju aktywności ludzkości: młodzieńca - pasterza Jabala z laską pasterską, unoszącego dłoń do prawej skroni; starca - poetę Jubala, przodka wszystkich muzyków, z cyterą; oraz mężczyznę w kwiecie wieku - kowala Tubal-Kaina, trzymającego niewielkie kowadło. Postacie były wzorowane na mieszkańcach Rzymu, których artysta obserwował podczas pobytu studyjnego we Włoszech.

Rzeźba jest sygnowana i datowana na postumencie: „PAUL LANDOWSKI / ROME 1906”. Na plincie po lewej stronie widnieje inskrypcja: „LES FILS DE CAIN / CELUI QUI FUT PÈRE DE CEUX QUI LOGENT SOUS LES TENTES ET DES PASTEURS / CELUI QUI FUT PÈRE DE CEUX QUI CHANTENT ET DIRIGENT LES HOMMES PAR LEUR CHANT ET PAR LEUR PENSÉE / CELUI QUI FUT PÈRE DE CEUX QUI PRATIQUENT DES ARTS DU FEU ET QUI TRAVAILLENT AVEC LEURS MAINS” (SYNOWIE KAINA / TEN, KTÓRY BYŁ OJCEM MIESZKAŃCÓW NAMIOTÓW I PASTERZY / TEN, KTÓRY BYŁ OJCEM TYCH, KTÓRZY ŚPIEWAJĄ I PROWADZĄ LUDZI W PIEŚNI I MYŚLI / TEN, KTÓRY BYŁ OJCEM TYCH, KTÓRZY PRAKTYKUJĄ SZTUKĘ OGNIA I PRACUJĄ RĘKAMI).

Co ciekawe, w 1905 r. centralna postać kompozycji była prezentowana w oderwaniu od reszty podczas wystawy w Paryżu prac artystów związanych z filią Academie de France w Rzymie jako „Rapsodia”, co nie umknęło opinii publicznej, prowokując liczne komentarze (m.in. E. Charlesa).