Adam i Tadeusz Styka, synowie wybitnego malarza Jana Styki, kontynuowali rodzinną tradycję artystyczną, zdobywając uznanie w świecie sztuki. Adam zasłynął jako mistrz pejzażu i scen orientalnych, a Tadeusz wyróżniał się jako wybitny portrecista. Obaj bracia, choć działali w różnych nurtach, wspólnie budowali dziedzictwo artystyczne, które łączyło w sobie precyzyjny warsztat, patriotyzm oraz głębokie zrozumienie ludzkiej natury.

Twórczość Adama Styki

Adam Styka, syn Jana Styki, urodził się 7 kwietnia 1890 roku w Kielcach i od najmłodszych lat pozostawał pod silnym wpływem ojca, który zaszczepił w nim miłość do sztuki. Jako syn jednego z najwybitniejszych polskich malarzy panoramistów, Adam kontynuował rodzinną tradycję, jednak jego droga artystyczna, choć podobna do ojcowskiej, była naznaczona własnymi inspiracjami i stylami.

Po ukończeniu edukacji w Polsce, Adam Styka studiował malarstwo w Paryżu, w Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts. W Paryżu również rozpoczęła się jego fascynacja światłem i kolorystyką, które z czasem stały się jego znakami rozpoznawczymi.

Jego prace odznaczają się bogatą kolorystyką i realistycznym przedstawieniem, często inspirowanym egzotycznymi krajobrazami, zwłaszcza z Afryki Północnej. W trakcie swojego życia Adam wielokrotnie podróżował, a szczególnie do Maroka, gdzie stworzył serię obrazów przedstawiających sceny orientalne. Te egzotyczne tematy stały się dla niego źródłem wielkiej inspiracji i nadały jego pracom charakterystyczny, ciepły ton, w którym światło odgrywało kluczową rolę.

Jako malarz, Adam Styka rozwijał swój własny styl, pełen emocji i wyrazistości, oddając hołd rodzinnej tradycji, ale jednocześnie wyznaczając nowy kierunek. Jego obrazy często ukazywały codzienne życie mieszkańców Maroka, sceny wojskowe czy religijne, ale także portrety i krajobrazy. Jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych cykli były przedstawienia orientalnych wojowników, które przyniosły mu uznanie w Europie i Stanach Zjednoczonych.

Międzynarodowy sukces i amerykańska kariera

Po II wojnie światowej Adam Styka przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie zdobył szerokie uznanie za swoją twórczość. Dzięki swojemu talentowi oraz wsparciu licznych mecenasów sztuki, jego prace szybko znalazły się w wielu prestiżowych galeriach i prywatnych kolekcjach.

W Stanach Zjednoczonych artysta zyskał sławę jako „malarz światła”, a jego obrazy zyskały na popularności wśród miłośników sztuki zafascynowanych egzotyką i realizmem. Jego przedstawienia pustynnych pejzaży, scen z życia Beduinów czy portretów orientalnych postaci przyciągały uwagę i zachwycały zarówno kompozycją, jak i detalami.

Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów stylu Adama Styki była umiejętność uchwycenia różnorodnych odcieni światła, co nadawało jego pracom unikalny klimat. Jego obrazy, pełne słonecznych promieni odbijających się na piasku pustyni czy na skórze wojowników, miały w sobie mistyczną aurę, która przyciągała odbiorców.

W Ameryce Adam Styka zdobył także uznanie jako twórca obrazów o tematyce religijnej, nawiązując tym samym do tradycji swojego ojca. Jego prace o charakterze religijnym zyskały miejsce w wielu kościołach oraz prywatnych kolekcjach, a talent do realistycznego przedstawienia scen biblijnych był często porównywany do twórczości Jana Styki.

Twórczość Tadeusza Styki

Tadeusz Styka, urodzony 13 kwietnia 1889 roku w Kielcach, był synem Jana Styki, wybitnego polskiego malarza, i bratem Adama Styki. Dorastając w artystycznej rodzinie, od najmłodszych lat był otoczony sztuką, a jego talent malarski rozwijał się pod czujnym okiem ojca. Tadeusz poszedł jednak nieco inną drogą niż jego ojciec i brat, skupiając się na portrecie oraz twórczości, która odzwierciedlała zarówno jego talent artystyczny, jak i silne poczucie patriotyzmu.

Tadeusz Styka, podobnie jak jego brat Adam, kształcił się w Paryżu, gdzie studiował malarstwo w Académie Julian, jednej z najważniejszych szkół artystycznych tamtego okresu. W stolicy sztuki zetknął się z wieloma nurtami i artystami, którzy mieli wpływ na jego dalszą twórczość. Jego prace szybko zdobyły uznanie, a dzięki zdolnościom portrecisty, Styka stał się popularny wśród francuskich elit. Jego portrety były cenione za doskonałe odwzorowanie charakteru i osobowości portretowanych osób.

W przeciwieństwie do monumentalnych dzieł ojca, Tadeusz skupił się na bardziej kameralnych przedstawieniach, przede wszystkim portretach, które cechowały się głębokim realizmem oraz umiejętnością uchwycenia psychologicznych niuansów postaci. Jego twórczość czerpała z tradycji europejskiego malarstwa portretowego, ale jednocześnie wprowadzała nowoczesne elementy, szczególnie w zakresie gry światłem i kolorem.

Wśród najsłynniejszych dzieł Tadeusza Styki znajdują się portrety zarówno znanych osobistości, jak i anonimowych modeli. Jego portrety charakteryzują się precyzyjną kreską, doskonałym odwzorowaniem detali oraz umiejętnością wydobycia na płótnie emocji i charakteru postaci. Jako wybitny portrecista, Styka malował portrety m.in. papieża Piusa XI, polityków, artystów i ludzi nauki. Jego prace, choć realistyczne, nie były pozbawione artystycznej interpretacji, która dodawała im wyjątkowego charakteru.

Szczególnie cenionym dziełem jest portret Ignacego Jana Paderewskiego, wybitnego pianisty i polityka, z którym rodzina Styków miała bliskie relacje. Portret Paderewskiego autorstwa Tadeusza Styki jest uważany za jedno z najpiękniejszych przedstawień tego wielkiego Polaka, oddające zarówno jego dostojność, jak i artystyczną duszę.

Podobnie jak jego ojciec, Tadeusz Styka podejmował w swojej twórczości tematy religijne, choć na mniejszą skalę. Jego obrazy o tematyce chrześcijańskiej, takie jak portrety świętych czy przedstawienia Jezusa, były cenione zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych, gdzie spędził dużą część swojego życia. W twórczości religijnej, podobnie jak w portretach, Styka skupiał się na ukazaniu duchowego wymiaru przedstawianych postaci, starając się oddać ich wewnętrzną siłę i wiarę.

Tadeusz Styka zmarł 11 września 1954 roku w Nowym Jorku.

Obrazy w kościele św. Wojciecha

W kościele pw. św. Wojciecha w Nowym Jorku znajdują się trzy obrazy autorstwa Adama i Tadeusza Styków. W 2024 r. studio konserwatorskie pod kierownictwem mgr Anny Leliwy przeprowadziło ich konserwację. Prace obejmowały demontaż obrazów z ram, dokładne oczyszczenie zarówno powierzchni malarskich, jak i tylnych części płócien, oraz uzupełnienie ubytków farby. Dzieło przedstawiające świętego Wojciecha wymagało dodatkowo naprawy drobnego rozdarcia. Ramy pozostałych dwóch obrazów, ukazujących świętego Krzysztofa oraz świętą Annę, zostały starannie oczyszczone, a wypukłe elementy pozłocono 24-karatową pastą woskowo-metaliczną. Po zakończeniu konserwacji obrazy ponownie zamontowano w odrestaurowanych ramach. Konserwacja obrazów wykonana została w roku 2024 z inicjatywy Fundacji Kościuszkowskiej dzięki wsparciu finansowemu p. Krystyna Piórkowska. 

Za przekazanie informacji dotyczących obrazów w kościele św. Wojciecha w Nowym Jorku dziękujemy p. Markowi Skulimowskiemu, Prezesowi Fundacji Kościuszkowskiej. Informację o obrazach opracowano na podstawie dokumentacji po konserwatorskiej.