W latach 1943-1946 do Libanu przybyło z Iranu łącznie ok. 6 000 uchodźców polskich, którzy wraz z Armią gen. Andersa opuścili ZSRR. Spośród nich ponad 400 osób podjęło w Libanie studia; utworzono też szkoły, działały liczne polskie organizacje. W latach 1947-1950 polscy uchodźcy w większości opuścili Liban, pozostało ich ok. 200. Zmarłych chowano pierwotnie na cmentarzach w miejscowościach, w których zamieszkiwali, jednak w 1946 r. założony został polski cmentarz w Bejrucie, na którym do 2004 r. spoczęło 137 uchodźców - w pojedynczych grobach 127 dorosłych osób oraz w dwóch grobach zbiorowych 10 niemowląt. Spośród bardziej znamienitych wymienia się ks. Kamila Kantaka (jeniec Kozielska i Ostaszkowa, kapelan Armii gen. Andersa), architekta Karola Schayera, malarza Bolesława Baake. Spoczęła tu także Hanka Ordonówna, która zmarła w Bejrucie w 1950 r. Jej prochy przeniesiono w 1990 r. na Cmentarz Powązkowski w Warszawie, natomiast w Bejrucie umieszczono tablicę pamiątkową na murze ogrodzenia. Cmentarz w czasie wojny domowej 1975-1990 znalazł się na linii frontu i uległ prawie całkowitej dewastacji. W okresie działań wojennych pochowano na jego terenie nieznaną liczbę bezimiennych Libańczyków, którzy zginęli w najbliższej okolicy. Ich zbiorowa mogiła jest obecnie oznakowana, a ofiary upamiętnione tablicą. Odbudowa cmentarza po wojnie była możliwa dzięki dotacjom Polonii, w tym byłych polskich uchodźców. Reaktywowany w 1991 r. Komitet Cmentarny opłacał pracownika, który sprzątał cmentarz, zaś od 1992 r. zajmowała się tym "Wspólnota Polska w Libanie". Nie bez znaczenia była również pomoc Polskiego Kontyngentu Wojskowego, działającego w Libanie w ramach misji pokojowej ONZ. Równocześnie następowały jednak kolejne dewastacje. W 2009 r. dzięki działaniom i funduszom Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, z pomocą Konsula Rzeczypospolitej Polskiej w Libanie, wykonany został gruntowny remont cmentarza. Ułożono nowe ujednolicone indywidualne nagrobki, powierzchnię między nimi wysypano grysem. W centralnym miejscu stanął krzyż. Równocześnie cmentarz zyskał status cmentarza wojennego. Od tego czasu jest zamknięty dla nowych pochówków. W kwietniu 2010 r. nastąpiła kolejna huligańska dewastacja 38 nagrobków. Naprawę sfinansowała Rada OPWiM. W grudniu 2018 r. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przeprowadziło na cmentarzu prace remontowe. Dokonano renowacji ogrodzenia, oczyszczenia i zabezpieczenia nagrobków, uczytelnienia i w niektórych przypadkach odtworzenia napisów, a także oczyszczenia i uzupełnienia żwiru. Zamontowano też niewielki marmurowy ołtarzyk, który jest wykorzystywany w trakcie uroczystości i nabożeństw odprawianych na cmentarzu. Prace wykonała Fundacja Armenian Foundation. Fundacja ta sprawuje opiekę nad cmentarzem w ramach zadania dofinansowanego z programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego "Miejsca pamięci narodowej za granicą".