Cmentarz w Potoku Złotym jest położony na wzgórzu pod lasem znajdującym się na wschodnim krańcu miasta, na przedmieściu określanym niegdyś „Jurydyka”. Po przeciwnej stronie drogi dojazdowej znajduje się cmentarz współczesny. Nekropolię założono na początku XIX w. Około 1905 r. jej teren powiększono o darowiznę Piotra Swaryczewskiego. Ostatecznie cmentarz ma plan wydłużonego prostokąta. Od strony zachodniej znajduje się na nim kaplica Gniewoszów (pocz. XX w.) oraz najstarsze pochówki. Jednocześnie jest to teren, który można uznać za najbardziej uprzywilejowane miejsce pochówku na cmentarzu w Potoku Złotym. W tej części znajdują się pochówki znakomitszych mieszkańców miasta z drugiej połowy XIX w. i pierwszej tercji XX w. Około 120 m na wschód od kaplicy Gniewoszów stoi kaplica Serbeńskich (1933 r.), wokół której odnaleziono pochówki głównie z lat 30. XX w. Na wschodnim skraju cmentarza znajdują się natomiast mogiły z lat 40. i 50. XX w., które niegdyś w większości były oznaczane drewnianymi krzyżami. Ta część cmentarza służyła w czasie II wojny światowej za schronienie miejscowej ludności przed wywózką do Niemiec, ale także przed policją ukraińską i banderowcami. Znajduje się tu do dziś ziemianka, w której w latach 1943‒1944 chronili się Polacy.