Boczne, gładkie ściany nawy głównej, w ich dolnej części (ponad przebiciami do naw bocznych), pokrywają sceny Drogi Krzyżowej, układające się po obu stronach w niemal ciągłe fryzy. Poszczególne stacje zostały zredukowane do przedstawień z 2-3 postaciami, opatrzonych cytatami z ewangelii. Kolorystyka figur ogranicza się do kilku mało wyrazistych, poszarzałych tonów różu, błękitu, żółcieni.

Pochodzący z Krakowa Jan Lambert-Rucki (1888-1967) zwrócił się ku tematyce religijnej na początku lat 30. XX w. Większość jego dużych zleceń kościelnych z Francji pochodzi jednak z okresu po II wojnie światowej, a popularność w tym zakresie twórca zawdzięczał sukcesowi jego kompleksowego wystroju rzeźbiarskiego kościoła w podparyskim Boulogne-Billancourt. W różnych materiałach wykonał tam prace zewnętrzne i wewnątrz kościoła górnego, kaplic bocznych oraz krypty (gdzie płaskorzeźby kuł bezpośrednio w kamieniu). Jest to największa i najbardziej zróżnicowana ikonograficznie jego realizacja, wykonywana z pomocą jego żony.

Kościół był budowany wg projektu Charles’a Bourdery’ego od połowy lat 20. XX w., a ukończony został dopiero po 1945 r. Rzeźby Lamberta-Ruckiego (zwłaszcza jego dzieła na elewacji bocznej i figura w tympanonie) współgrają ze stylistyką Art Deco architektury budowli i witraży, bądź się z niej wyłamują quasi-ludową stylizacją bliższą tendencji realistycznych lat 30. XX w. Ta ostatnia dochodzi do głosu także w charakterystyce typów ludzkich Drogi Krzyżowej. Ponieważ kościół powstawał jako siedziba nowej parafii w robotniczej części Boulogne-Billancourt, stylizacja ta mogła być rzeźbiarzowi zasugerowana przez zleceniodawców. Została ona stopiona w jednolitą stylistykę z inspiracjami rzeźbą i miniaturą romańską (częstymi w jego twórczości religijnej), nadającymi hieratyczną powagę figurom; z ekspresyjną późnogotycką rzeźbą, i ze skłonnością do groteski. Wyjątkowej klasy zespół rzeźbiarski Lamberta-Ruckiego wydaje się też wyjątkowy pod względem stylistycznym na tle poszukiwań artystów francuskich tego czasu w dziedzinie sztuki religijnej. Pozostaje jednak całkowicie zapomnianym, mimo rosnącego zainteresowania m.in. samym Boulogne-Billancourt jako żywym ośrodkiem awangardowym w pierwszej połowie XX w., a także jako miejscem wyjątkowego rozkwitu Art Deco. Temat Drogi Krzyżowej rzeźbiarz podjął już w 1938 r. w kościele Notre-Dame-de la-Trinité w Blois, ponownie kilkanaście lat po wojnie w kościele w normandzkiej miejscowości Fiefs (w obu realizacjach używając również cementu).

Lambert-Rucki jest również autorem drewnianego krucyfiksu, umieszczonego obok ołtarza głównego.