Skrajnie surową architekturę modernistycznego kościoła urozmaicają jedynie barwne płaskorzeźby mistrza nowoczesnej sztuki religijnej, Lamberta-Ruckiego. Realizacja w Chartres nie należy do jego największych, ale z pewnością do najbardziej udanych - w całej zresztą rzeźbie sakralnej we Francji w latach 50. XX w.

Pochodzący z XVI w. kościół parafialny w miasteczku Lèves, stanowiącym obecnie przedmieście Chartres, został niemal doszczętnie zburzony w czasie walk w sierpniu 1944. Decyzję o jego nieodbudowaniu i postawieniu na jego fundamentach nowej świątyni zatwierdzono 23.12.1948 r. Powstała wg projektu lokalnego architekta Jeana Redreau bardzo prosta bryła salowego kościoła, którego purystyczną fasadę zakomponowano w całości pod kątem koncepcji rzeźbiarskiej Lamberta-Ruckiego. Podobne malarskie potraktowanie fasady jako ekranu dla kolorowych reliefów, streszczających program ideowy kościoła, znajdujemy w twórczości artysty już w latach 30., w jego wielkiej realizacji w kościele Sainte-Trinité w Blois. Potem będzie kilkakrotnie posługiwał się taką metodą, w ścisłej współpracy z architektami, w prowincjonalnych kościołach francuskich we Fiefs i Seltz.

W Lèves uproszczony program ewangeliczny tworzą asymetrycznie rozmieszczone: wysoko umieszczona wielka samotna figura zmartwychwstającego Chrystusa, szczególnie się wyróżniająca na tle jasnoszarego tynku; w pasie parterowym zaś długi fryz Ostatniej Wieczerzy (ulubiony temat Lamberta-Ruckiego) po lewej stronie od drzwi wejściowych oraz po prawej - trzy sceny z Pasji, ze Złożeniem do grobu, przypominającym scenę Wskrzeszenia Łazarza, któremu kościół jest dedykowany. Prymitywizująca stylizacja kompozycji i poszczególnych figur pozbawiona jest odniesień do konkretnych wzorów historycznych ikonografii chrześcijańskiej. Wydaje się, że artysta osiągnął tu własną koncepcję archaicznej religijności. Dekorację rzeźbiarską przewidywano początkowo w większej skali, ograniczono ją już w czasie realizacji z powodu braku funduszy. Opublikowana na łamach czasopisma „L’Art et l’Eglise” w 1952 (nr 2, s. 131) makieta wznoszonego kościoła ma fasadę zakomponowaną inaczej, z jedną tylko - pełnofigurową - rzeźbą Chrystusa w górnej części. Lambert-Rucki podjął w tym kościele współpracę z twórcą witraży Gabrielem Loirem (jego autorstwa jest szklana ściana nawy bocznej), ściśle uzgadniając całościową koncepcję dekoracyjną i programową.

W 2003 r. przeprowadzono kompleksową restaurację kościoła, przywracając płaskorzeźbom oryginalną kolorystykę.