Wybudowanie na północnozachodnich obrzeżach Münsingen dużego założenia Irrenanstalt było skutkiem wzrastającej w XIX w. troski o nerwowo i psychicznie chorych. Właściwe prace poprzedził kilkunastoletni okres prac koncepcyjnych i studialnych (pierwsze prace 1880 A. Tièche) wykonywanych przez różnych architektów, to jednak Franciszek Stempkowski, jako kantonalny architekt nadał zespołowi ostateczny kształt.

W Münsingen połączono dwa popularne typy rozplanowania XIX-wiecznego azylu dla nerwowo chorych zwartej zabudowy z korytarzową komunikacją oraz zespołu wolnostojących pawilonów. Różnorodnej architekturze odpowiada podział funkcjonalny najbardziej odseparowani w odsunietych budynkach zostali chorzy niebezpieczni. Ład całości założenia nadaje wyraźnie zaznaczona oś symetrii (której podporządkowany jest też podział na część męska i żeńską zakładu), wychodząca na XVI w. zamek, na którego dobrach wzniesiono cały zakład.

Wydaje się, że formy architektoniczne Schloss Münsingen w pewnym stopniu mogły wpłynąć na kostium stylowy budynków kliniki, łączący formy tradycyjnego szwajcarskiego chalet z akcentami prowincjonalnego renesansu i baroku. Spokojny nastrój wiejskiej rezydencji miał działać terapeutyczne, na duchu podnosić też miała jasna tonacja cegły licowej. Pięknym wnętrzem z drewnianym sklepieniem jest sala zebrań (i dawniej kaplica) w tzw. Casinie, usytuowanym za budynkiem recepcyjnym, niestety niedostępnym dla zwiedzających.

W ciągu kolejnych dziesięcioleci wybudowano kilka dodatkowych pawilonów, jednak zasadniczy układ całości zachowany. Warto dodać, że klinika w Münsingen zasłynęła wieloma znamienitymi pacjentami, wśród których był także Wacław Niżyński (1938-1940).

Dane techniczne: budynki murowane o ceglanej licówce.