Brązowy posąg Centaura, na niewielkim cokole kamiennym, stoi nieco ukryty na skwerze na tyłach zabytkowego budynku ratusza, w pobliżu katedry. Typowe dzieło Mitoraja, doskonale wpisujące się w krajobraz toskańskiego miasteczka artystów: quasi-antyczne torso, mitologiczny centaur bez rąk, na cokole wyrzeźbione fragmenty popiersi, stwarzające sugestię kolekcji starożytnych znalezisk.

Rzeźbiarz osiadł w Pietrasanta pod koniec lat 80. XX wieku, zakładając tam pracownię. Położona w pobliżu Carrary miejscowość słynie z kamieniarzy, specjalizujących się w pracy w marmurze, a także znakomitych odlewni brązu. Pracowało tu i mieszkało wielu artystów z wielu krajów, m.in. Fernando Botero, którego rzeźby stoją w mieście niedaleko prac Mitoraja. Polski rzeźbiarz wykonał tam także dekoracje malarskie w ratuszu i rzeźbiarskie w jednym z kościołów. Motyw Centaura podejmował kilkakrotnie w swojej twórczości, jedna z wersji była np. eksponowana przed krakowskimi Sukiennicami w czasie wielkiej retrospektywy Mitoraja w 2005 r., inną ustawiono w 2003 r. w Londynie w dzielnicy Canary Wharf. W Mediolanie zrealizowano w 1991 r. „Fontannę centaura”. Rzeźba z Pietrasanta nosi typowe cechy „konceptualnego klasycyzmu” Mitoraja, operującego łatwymi skojarzeniami i podważającymi je paradoksami formalnymi. Pozornie antyczny posąg z brązu, nawiązujący do stylistyki rzeźb greckich okresu klasycznego, wzbogacony (albo zubożony) jest o rozmaite absurdalne wstawki i wycinki: kwadratowy otwór z głową ludzką w boku konia, fragment przypominający zbroję, zsuwający się z postumentu, głowy powklejane w cokół, lanca stojąca mimo braku rąk, które powinny ją trzymać.