Pierwsze plenery rzeźbiarskie Forma Viva, zainicjowane przez Karla Prantla w 1959 r. w kamieniołomie St. Margarethen w Austrii, zainspirowały słoweńskiego rzeźbiarza Janeza Lenassiego. Wraz z Jakobem Savinškiem, również Słoweńcem, zorganizowali oni w 1961 r. dwa plenery w Portorož, a właściwie w Seča koło Portorož, oraz w Kostanjevicy na Krka, w pierwszej lokalizacji artyści pracowali w kamieniu, w drugiej w drewnie dębowym. Później plenery odbywały się jeszcze w dwóch miejscach: w Ravne na Koroška, gdzie powstawały rzeźby z metalu, i w Mariborze, gdzie pojawiły się realizacje z betonu. Pod koniec lat 80. plenery Forma Viva przestały funkcjonować wszędzie, z wyjątkiem Portorož. W 1998 r. przywrócono ich działalność również w Kostanjevicy na Krka. 

Sympozja w Portorož odbywały się co dwa lata i przyciągały artystów z całego świata, w tym z Polski. Każdego roku zapraszano niewielką grupę artystów - w plenerach brało udział od trzech osób (np. w 1965 i 1999) do dziesięciu (m.in. w 1963 r.). Ogólnie rzecz biorąc, od lat 90. widać spadek liczby uczestniczek i uczestników. Specyfika sytuacji politycznej Jugosławii w okresie komunizmu pozwalała organizatorom na dość dużą otwartość na artystów spoza bloku wschodniego. Ci - poza artystami z Jugosławii - stanowią mniejszość. Poza Polkami i Polakami w roku 1971 pojawiają się Czesi: Jozef Jankivić (1973), Jaroslav Kubićka (1981), Miroslav Chlupać (1981), Peter Roller (1987) z Rumunii, Leonard Rachita (1981) oraz Marianov Bata (1987)  - obydwaj z Czechosłowacji, Janis Karlous reprezentujący ZSRR (1983), Pawl Zoltan (1987) czy Pavlov Dimco z Bułgarii (1989). Po roku 1999 również z terenu Europu Środkowo-Wschodniej pokazywani są głównie artyści ze Słowenni oraz Chorwacji. Po raz ostatni plener odbył się w roku 2001.

Dzięki bogactwu lokalnych zasobów wapnia istryjskiego, zwłaszcza w miejscach takich jak Marušići, Valtura i Kanfanar, oraz dzięki silnym tradycjom kamieniarskim regionu Portorož i jego okolice były idealnym miejscem dla tego przedsięwzięcia. Pierwotnie dzieła były prezentowane na krańcu półwyspu, ale z czasem kolekcja rozrosła się i zaczęła zajmować coraz więcej przestrzeni w parku. W 1983 r., na podstawie planu prezentacji sporządzonego przez historyka sztuki Stanego Bernika, architekt Vojteh Ravnikar zaprojektował układ kolekcji rzeźby w parku w Portorožu. Zakładał on przygotowanie ekspozycji w pisanej w naturalny krajobraz i roślinność. Mimo że pierwotny plan Bernika zakładał ciągłość przestrzenną oryginalnych instalacji, to kolejne realizacje często odbiegały od tych założeń, co przyczyniło się do bardziej dynamicznego układu kolekcji. Z czasem zaczęto też realizować założenia rozrastania się parku na miejscowości Istrii, gdzie znalazła się część rzeźb. Jednak większość z ponad 130 prac znajduje się na półwyspie Seča na terenie samego parku. 

Polscy artyści, biorący udział w sympozjach i tworzący swoje dzieła w parku:
Olgierd Truszyński, 1961
Ewelina Michalska, 1962
Alina Szapocznikow, „Rzeźba biologiczna”, 1963 (archiwalne zdjęcia rzeźby - https://artmuseum.pl/pl/archiwum/archiwum-aliny-szapocznikow/575/1084)
Kazimierz Żywuszko, 1975
Adolf Ryszka, 1985