Projektantem ikonicznej statui Cristo Redentor górującej nad Rio de Janerio, był urodzony we Francji rzeźbiarz polskiego pochodzenia – Paul Landowski.

Paul Landowski urodził się 1 czerwca 1875 r. w Paryżu jako najmłodsze dziecko z sześciorga potomstwa Edwarda Landowskiego i Julie Vieuxtemps. Ojciec, powstaniec styczniowy, po upadku zrywu narodowego wyemigrował do Francji. Matka była córką Henriego Vieuxtempsa, belgijskiego skrzypka i kompozytora. W wieku pięciu lat Paul na krótko utracił wzrok. W trakcie choroby rozwijał dziecięcą pasję i z upodobaniem zajmował się lepieniem figurek z chleba. Dwa lata później stracił oboje rodziców. Małym Paulem zaopiekował się stryj Paweł Landowski, emigrant z Polski, doktor ginekologii mieszkający w Paryżu, który miał za sobą burzliwy życiorys powstańczy.

Artystyczna kariera Paula Landowskiego
Paul Landowski wychowywał się w domu przesiąkniętym polską tradycją wolnościową. Swoje zainteresowania w okresie dorastania kierował w stronę literatury i filozofii – chętnie sięgał po dzieła Ajschylosa, Szekspira i Flauberta. W 1893 r. rozpoczął naukę w Académie Julian – paryskiej prywatnej szkole rzeźby i malarstwa (w 1913 r. był w niej wykładowcą). W 1895 r. został przyjęty do uczelni artystycznej, École nationale et spéciale des Beaux‑Arts w Paryżu, gdzie wziął go pod swoje skrzydła słynny francuski rzeźbiarz Louis‑Ernest Barrias.

Talent Landowskiego został szybko zauważony. Miał 25 lat, gdy otrzymał nagrodę „Prix de Rome” za rzeźbę „Dawid walczący z Goliatem”. Z wyróżnieniem wiązało się prestiżowe stypendium w Rzymie i nauka w tamtejszej Akademii Francuskiej. Po spędzeniu kilku lat we Włoszech, w 1906 r. zamieszkał w Boulogne-Billancourt, mieście wchodzącym w skład metropolii paryskiej. W tym samym roku otrzymał francuską Legię Honorową.

Pierwsza wojna światowa odcisnęła na nim piętno – za udział w bitwie nad Sommą został odznaczony francuskim Krzyżem Wojennym 1914‑1918. Wspominał pobyt na froncie jako koszmar. Już w 1916 r. zaplanował realizację monumentalnego pomnika upamiętniającego los żołnierzy; zamiar ten opisał w swym dzienniku słowami: „ja ich wskrzeszę”.

Po zakończeniu wojny, w 1919 r., wziął udział w konkursie państwowym na pomnik upamiętniający bitwy nad Marną. Monumentalne mauzoleum autorstwa Landowskiego: „Les Fantômes” („Widma”), położone w Butte de Chalmont, między Paryżem a Reims, odsłonił 27 lutego 1935 r. prezydent Francji Albert Lebrun.

Sławę Paulowi Landowskiemu zapewniły kolejne dzieła: „Synowie Kaina”, „Dla artystów, których imiona zaginęły”, powstający przez 8 lat pomnik „Pomnik Reformacji w Genewie” czy sarkofag marszałka Focha, który do dziś można podziwiać w kościele Inwalidów w Paryżu.

Końcowe lata życia artysty
W latach 1933‒1937 artysta wrócił do Rzymu, gdzie pełnił funkcję dyrektora Akademii Francuskiej. Następnie został rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Paryżu.

Paul Landowski zmarł 31 marca 1961 r. w swoim domu w Boulogne-Billancourt. Obecnie w budynku tym mieści się prowadzone przez samorząd muzeum poświęcone artyście. Zostawił po sobie liczne rzeźby i posągi, obrazy oraz dzienniki, które prowadził od 1902 do 1959 r. Część z nich doczekała się publikacji.

Pomnik Chrystusa Odkupiciela w Rio ‒ dzieło życia Paula Landowskiego
Najbardziej znanym dziełem Landowskiego pozostaje potężny posąg Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro. Statua miała powstać w 1922 r. na stulecie uzyskania przez Brazylię niepodległości. Budowa rzeźby odwlekała się z powodów finansowych i proceduralnych. Ostatecznie Landowski zaprojektował statuę i stworzył czterometrowy gipsowy model pomnika. Rumuński rzeźbiarz Gheorghe Leonida wyrzeźbił twarz posągu, a za charakterystycznie rozłożone ramiona odpowiadał Landowski. Budowę nadzorował brazylijski inżynier Heitor da Silva Costa we współpracy z francuskim inżynierem Albertem Caquot. Posąg powstawał we Francji przez 9 lat, skąd statkiem został przetransportowany do Rio w 1931 r. Uroczyste odsłonięcie nastąpiło 12 października tegoż roku.

Posąg w stylu art déco wykonany jest ze zbrojonego betonu i rzadkiej skały o nazwie steatyt. Liczy 30 metrów wysokości i posadowiony jest na 8‑metrowym cokole, co czyni go piątym największym pomnikiem na świecie. Ramiona rozciągają się na szerokość 28 metrów. Ostateczna forma pomnika różni się znacznie od pierwotnego projektu, który zakładał Chrystusa z kulą ziemską w jednej ręce i krzyżem w drugiej.

Posąg waży 635 ton i znajduje się na szczycie 704‑metrowej góry Corcovado w Parku Narodowym Tijuca z widokiem na miasto Rio de Janeiro. Światowy symbol chrześcijaństwa, stał się również ikoną kulturową całej Ameryki Łacińskiej i jest uważany za jeden z nowych siedmiu cudów świata. Co roku dwa miliony turystów wchodzą lub wjeżdżają na górę Corcovado. Ironią losu pozostaje, że Landowski nigdy nie odwiedził Rio de Janeiro i nie zobaczył ukończonego monumentu na własne oczy.