Po agresji Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. oraz ataku ZSRR 17 września 1939 r. tysiące Polaków, zarówno cywilów, jak i żołnierzy, przekroczyło granicę węgierską. Pomimo trudnej sytuacji międzynarodowej i przynależności Węgier do państw Osi, Węgrzy okazali dużą przychylność i udzielili pomocy polskim uchodźcom. Polacy otaczani byli opieką – zarówno ze strony państwa węgierskiego jak i organizacji polskich działających na Węgrzech. Internowani byli rozlokowani w licznych obozach wojskowych i cywilnych.
Liczbę polskich internowanych w początkowym okresie uchodźstwa ocenia się na około 140 tys., w tym ok. 33 tys. szeregowych i oficerów. Z czasem liczba uchodźców, przede wszystkim wojskowych, uległa zmniejszeniu na skutek zorganizowanej przez Polaków akcji ewakuacji do Francji i na Bliski Wschód do tworzonych tam polskich oddziałów wojskowych.
Na miejscowym cmentarzu, w najdalszej części cmentarza (idąc od wejścia głównego od strony Osli utca), przy murze cmentarnym, znajduje się grób zbiorowy polskich uchodźców. Na grobie umieszczono kamienny pomnik zwieńczony dużą figurą ukrzyżowanego Chrystusa i tablicą z ciemnego kamienia z inskrypcją: „LENGYEL KATONAK / 1939 – 1945 / MARKIEWICZ JAN / KRAWCZYK CZESŁAW / GORZADZIELSKI ZYGMUNT / PERUCKI ALBIN / TANCERZ LEOPOLD”.W prawej części pola grobowego zachowała się oryginalna płyta z grobu Jana Markiewicza, jednak większość inskrypcji jest obecnie nieczytelna.

Oprac. A.Wojda, MKiDN, VII 2025 r.