Po rozpadzie państwa austro-węgierskiego w listopadzie 1918 r. Złoczów znalazł się na obszarze Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Stosunki między władzami ukraińskimi a miejscowymi Polakami były napięte, już w listopadzie 1918 r. doszło do pierwszych aresztowań i internowań ludności polskiej. 26.03.1919 r. wojskowe władze ukraińskie rozpoczęły aresztowania wśród ludności polskiej zamieszkującej Złoczów. Przed wojskowym sądem doraźnym stanęło, wedle źródeł ukraińskich, 148 osób. Zostali oni oskarżeni m.in. o przynależność do tajnej organizacji polskiej oraz zdradę stanu. Po procesach, 22 Polaków skazano na karę śmierci i rozstrzelano 27 i 29 marca oraz 1.04.1919 r., a następnie pochowano na miejscowym cmentarzu. Po wkroczeniu WP do Złoczowa, komisja Sądu Okręgowego w Złoczowie dokonała ekshumacji ciał. W 1921 r. wzniesiono kaplicę-mauzoleum ku czci pomordowanych. Budowla została wzniesiona staraniem Komitetu Budowy Mauzoleum Złoczowskiego, którego przewodniczącym był adwokat dr Eugeniusz Kołaczkowski. Poświęcenie mauzoleum nastąpiło 29.09.1921 r. i było połączone z pogrzebem ofiar. W towarzyszącej im manifestacji wzięło udział 40 tysięcy osób, w tym 22 parlamentarzystów Sejmu Ustawodawczego.

Kaplicę zbudowano na wzór upamiętnienia na Cmentarzu Orląt we Lwowie - jest to niewielka rotunda otoczona galeryjką, do której wchodzi się po kilku stopniach, wewnątrz znajdują się nisze z trumnami ofiar.

W latach 1997-1998 kaplica ta została wyremontowana przez Stowarzyszenie Złoczowian.