Apolinary Tarnawski (1851-1943) – polski lekarz będący pionierem przyrodolecznictwa i geriatrii w Polsce, założył prywatne sanatorium w Kosowie. W 1871 roku ukończył gimnazjum w Przemyślu, po czym rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które ukończył w 1877. Przez kolejne lata (do 1882) pracował jako lekarz pomocniczy w Szpitalu Powszechnym we Lwowie, zajmując się oddziałami chorób wewnętrznych, ginekologii, skórno-wenerycznymi i chirurgią. Pracował równiez jako lekarz zdrojowy w Żegiestowie i Morszynie, a potem przez kilkanaście lat był lekarzem powiatowym w Borszczowie i Jaworowie. W 1891 roku otworzył w Kosowie w Karpatach Wschodnich zakład przyrodoleczniczy składający się z trzech warzelni soli z neogotyckimi salami, przestronnych tarasów do leżakowania, basenów, solariów i domków dla kuracjuszy rozrzuconych po rozległym parku. Początkowo leczyło się w nim kilkunastu pacjentów, ale z czasem, dzięki oryginalnej terapii i skuteczności, zdobył ogromną popularność. W 1896 roku wprowadzono jarską dietę, co jeszcze bardziej zwiększyło sławę zakładu. Kosów stał się w I połowie XX wieku drugą po Zakopanem stolicą polskiej bohemy. Od 1922 Tarnawski rozbudowywał zakład w Kosowie i wprowadzał nowe metody leczenia. Był także aktywnym członkiem zarządu Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk we Lwowie oraz autorem książek, w tym "Objaśnienie sposobu leczenia w lecznicy..." (1900) i "O wartościach klimatu kosowskiego" (1938). Pozostawił po sobie rękopis "Higiena starości", co sprawiło że stał się pionierem geriatrii, oraz ostatnie dzieło "Katechizm Zdrowia dla Uchodźstwa Polskiego," które tworzył w Jerozolimie u schyłku życia.