Pojezuicki kościół św. Piotra i Pawła we Lwowie. Chociaż jezuici przybyli do Lwowa w roku 1854, a w 1608 roku  otworzyli kolegium, to dopiero w roku 1610 udało się rozpocząć budowlę własnej świątyni. Barkowa świątynia powstał dzięki fundacji Elżbiety Sieniawskiej, żony Prokopa Sieniawskiego, marszałka nadwornego koronnego. Architektem był Giacomo Briano, którego projekt utrzymany był w typie budowli nawiązujących do rzymskiego kościoła Il Gesù. Budowę świątyni zakończono w roku 1630, jednak prace nad wystrojem wnętrza trwały do ok. 1660 roku. Na początku XVIII wieku kościół został wzbogacony o wieżę.

Pożar, który wybuchł w roku 1734, częściowo zniszczył świątynię, która odbudowano w drugiej połowie lat 30. XVIII wieku. Wówczas też do dekoracji świątyni zatrudniono Franciszka Ecksteina autora m.in. fresku na sklepieniu nawy głównej, po jego śmierci prace kontynuował jego syn Sebastian. W połowie lat 40. XVIII wieku Sebastian Fesinger zrealizował ołtarz główny, w kolejnych latach wzniesiono ołtarze boczne.  W latach 1744-1746 Franciszek Ekstein i jego syn Sebastian, wykonali freski na sklepieniu nawy. W roku 1773 Klemens XIV oficjalnie zniósł Towarzystwo Jezusowe, jego działalność został przywrócona w roku 1814, a do Lwowa powrócili w roku 1820.

Wiek XIX przyniósł przede wszystkim rozbiórkę — grożącej zawaleniem więzy kościoła.Jego działalność przywrócona została nastąpiła kasata zakonu. Po roku 1945 kościół został zamknięty i zmieniony na magazyn książek. Od roku 2011 znajduje się w nim greckokatolicka cerkiew garnizonowa. Od 2015 roku trwają w niej prace konserwatorskie, od roku 2018 współfinansowane przez Instytut Polonika.