Stanisław Borczyk (1907-1997), urodzony w Sanoku, zmarły w Londynie, polski działacz państwowy na emigracji. Przed II wojną światową był oficerem zawodowym. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, kiedy to dostał się do niewoli i przebywał do 1945 w Oflagu VII A w Murnau. Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Z wojska odszedł w stopniu majora (awansowany 1946). Był działaczem Związku Rzemieślników i Robotników Polskich i członkiem PPS, kierownikiem działu spraw emigracyjnych w Egzekutywie Zjednoczenia Narodowego (1970-1971),ministrem spraw emigracyjnych (1972-1973), ministrem bez teki (1976-1978) i ministrem skarbu (1978-1986), ministrem skarbu (1986-1989). Był także członkiem V (1973-1977), VII (1983-1988) i VIII (1989-1991) Rady Narodowej RP, prezesem Najwyższej Izby Kontroli na uchodźstwie (od 1989). Był ostatnim szefem izby na emigracji i przeprowadzał jej likwidację, zakończył pracę na stanowisku prezesa 8 grudnia 1991.