Józef Maksymilian Ossoliński (1748-1826), herbu Topór, urodzony w Woli Mieleckiej, syn Michała Ossolińskiego oraz Anny z Szaniawskich. Polski powieściopisarz, poeta, historyk, leksykograf oraz tłumacz. Od 1762 r. do 1771 r. pobierał nauki w Collegium Nobilium jezuitów w Warszawie. W 1795 r. po II rozbiorze Polski ufundował Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Lwowie w ramach walki o stworzenie ogólnonarodowej biblioteki po wywiezieniu do Rosji zbiorów Biblioteki Załuskich. Ossoliński w tym samym czasie osiadł na stałe w Wiedniu, gdzie kolekcjonując różnorakie zbiory biblioteczne objął stanowisko tajnego radcy dworu cesarskiego, na którym nie spędził zbyt wiele czasu, bo już rok później został prefektem Nadwornej Biblioteki Cesarskiej, pełnił również funkcję kuratora galicyjskiego instytutu ekonomicznego w Wiedniu oraz otrzymał tytuł najwyższego marszałka koronnego, komandora orderu Św. Stefana oraz wielkiego ochmistrza Królestwa Galicji i Lodomerii nadane przez cesarza Austrii Franciszka I. Zmarł po ciężkiej chorobie 17 marca 1826 roku w Wiedniu.