W połowie XIX w., po zakończeniu prac renowacyjnych w kościele św. Rocha w Paryżu, władze miasta postanowiły wzbogacić jego wnętrza o nowe dzieła sztuki. Jednym z artystów zaproszonych do realizacji tego zadania był malarz o polskich korzeniach Sebastian Norblin (1796-1884), syn Jean-Pierre’a Norblina, znany z klasycystycznych, monumentalnych kompozycji.

Historia zlecenia

W 1857 r. Norblin otrzymał zamówienie na stworzenie dwóch monumentalnych obrazów olejnych do kaplicy dedykowanej św. Zuzannie, mieszczącej się w barokowej świątyni św. Rocha. Kościół, zaprojektowany przez Jacques’a Lemerciera, zlokalizowany jest na prawym brzegu Sekwany, niedaleko rynku Les Halles, i został wybudowany w latach 1653-1740. W XVIII w., podczas zamawiania pierwotnego wyposażenia świątyni, współpracowano z renomowanymi twórcami, m.in. malarzem Josephem-Marie Vienem. Jednak podczas rewolucji francuskiej większość dzieł sztuki została rozkradziona, a sam kościół uległ zniszczeniu podczas ostrzału rojalistów przez młodego Napoleona Bonapartego. Dopiero w XIX w. ukończono kompleksową renowację oraz rozbudowę świątyni. W ramach finalizacji tych prac tych prac złożono zamówienie u Norblina.

Dwa płótna ze scenami z życia św. Zuzanny

Obecnie w zbiorach Muzeum Sztuk Pięknych w Paryżu znajduje się olejny szkic Norblina do dwóch kompozycji, który przedstawia Maksymiana wzdrygającego się na widok anioła chroniącego św. Zuzannę oraz cesarzową Priscę przykrywającą ciało świętej.

W kaplicy św. Zuzanny w kościele św. Rocha znajduje się jednak tylko jedno płótno o imponujących wymiarach 365 x 320 cm, przedstawiające scenę „Śmierci św. Zuzanny". Zuzanna, będąca siostrzenicą papieża Kajusa, była blisko spokrewniona z cesarzem Dioklecjanem. Po śmierci swojej córki, Walerii, Dioklecjan postanowił wydać za mąż Maksymiana Galeriusza za Zuzannę, lecz młoda kobieta odrzuciła jego zaloty, co doprowadziło do jej męczeńskiej śmierci. Obraz przedstawia dramatyczny moment, w którym cesarzowa przykrywa ciało Zuzanny, tuż przed tym, jak anioł zabiera jej duszę do nieba. Biel szaty Zuzanny symbolizuje czystość jej wiary i cnoty. Praca Norblina, utrzymana w duchu klasycyzmu, emanuje powagą i spokojem.

Prace Norblina wpisują się w tradycję malarstwa sakralnego, które nie tylko ozdabiało wnętrza świątyń, ale pełniło także funkcję edukacyjną, przybliżając wiernym opowieści o życiu świętych. Sceny męczeństwa, takie jak śmierć św. Zuzanny, stanowiły popularny temat obrazów sakralnych, mający przypominać o odwadze i sile wiary w obliczu przeciwności losu. Dzięki swoim umiejętnościom zdobytym podczas studiów we Włoszech i we Francji, Norblin stworzył dzieło o ogromnym ładunku emocjonalnym, które oddaje zarówno cierpienie, jak i duchowy triumf bohaterki.