Jedno z arcydzieł florenckiego neoklasycyzmu, subtelna alegoria małżeńskiej rozpaczy, przedstawia zasmuconą personifikację Poezji, siedzącą przy kolumnie z urną zmarłego.

Skotnicki uczył się malarstwa w Dreźnie u Józefa Grassiego, ok. 1802 r. osiadł w Neapolu, potem we Florencji, gdzie się leczył. Dorobek malarski polskiego arystokraty jest prawie nieznany, on sam uważał siebie raczej za miłośnika sztuki, a nie za zawodowego malarza. W 1806 r. powstał we Florencji jego znany portret pędzla Françoisa-Xaviera Fabre’a. Malarz zmarł przedwcześnie na gruźlicę we Florencji 25 kwietnia 1808 r., mając 33 lata.

Nagrobek fundowała wdowa, Elżbieta z Laskiewiczów, jak to określa inskrypcja dedykacyjna na cokole. Za pośrednictwem florenckiego przyjaciela rodziny, Tommaso Pucciniego zwróciła się ona z zamówieniem, już po powrocie do Krakowa, do znanego rzeźbiarza toskańskiego, Stefano Ricciego. Nagrobek Skotnickiego otworzył jego znakomitą potem karierę, choć wykonany był już przez rzeźbiarza w wieku dojrzałym. Kilka lat później sławę Ricciego utwierdziła realizacja pomnika Dantego w tym samym kościele. Wg opowiadanej w XIX w. legendy, nagrobek Skotnickiego miał się tak spodobać Antonio Canovie, że złożył on potajemnie na jego cokole swoją sygnaturę. Początkowo pomnik Skotnickiego przeznaczony był do kościoła San Domenico w Fiesole, gdzie pierwotnie złożono zwłoki młodego szlachcica. Miejsce w wielkim kościele florenckim, przyznane dzięki wstawiennictwu Akademii Sztuk Pięknych we Florencji (do której przyjęto Skotnickiego na krótko przed śmiercią), miał wybrać sam rzeźbiarz. Nagrobek Skotnickiego stał się pierwszym upamiętniającym cudzoziemca w bazylice. Należał do najbardziej podziwianych w XIX w. Zwiedzający w 1816 r. Florencję Stanisław Dunin Borkowski wychwalał „doskonałą execucyę tey statuy”, przywołując zresztą anegdotę o Canovie.

Marmurowa replika nagrobka, wykonana w warsztacie Ricciego, została ustawiona w katedrze wawelskiej w kaplicy Skotnickich, również staraniem wdowy, by - jak komentował ten pomysł historyk Józef Kremer w 1861 r. - przenieść „duszę z panteonu Florencji do naszego własnego panteonu, nad brzegi tej Wisły naszej”.