Ustawione na lekko zakrzywionej linii, nierównej wysokości kolumny powtarzają narys fasady szkoły, przed którą stoją. Tworzą sugestię jakby niedokończonej (czy też zniszczonej) kolumnady albo ogrodowej pergoli, różnicując rytm prostej elewacji budynku. Gładką fakturę betonu poszczególnych kolumn urozmaicają rzadko w niej rozsiane niewielkie wyrwy / odpryski, czasami przypominające zarysy sylwetek ludzkich. Motyw ten powraca w twórczości Broniatowskiego, nadaje np. ekspresję jego pomnikowi deportowanych Żydów przy stacji Berlin-Grunewald. Podobnie problem zwielokrotnienia, powtarzalności elementów zajmuje go niemal od początku pracy. Tu pojawił się on jednak w kontekście teorii względności Alberta Einsteina, którego imię nosi szkoła. Wariacje na temat podobieństwa - pozornego - i różnic - słabo zauważalnych, różnych form i zjawisk nakładają subtelną siatkę znaczeniową na - pozornie - czysto dekoracyjną instalację przestrzenną, urozmaicającą otoczenie szkoły. Tu najwyraźniej, bardziej niż w innych berlińskich pracach Broniatowskiego, uwidoczniły się jego artystyczne korzenie, nawiązania do eksperymentalnych studiów nad przestrzenią prowadzonych w pracowni prof. Jerzego Jarnuszkiewicza w warszawskiej ASP.

Na terenie wokół liceum Einsteina i w jego wnętrzach postawiono kilka dużych rzeźb i instalacji oraz obrazów współczesnych artystów niemieckich i obcych, w tym grupę „My z XX wieku” Polaka Zbigniewa Frączkiewicza. Składają się one na ambitny treściowo program szkoły, w którym najnowsza twórczość różnych mediów ma pobudzać do zadawania pytań, do refleksji, a obecność artystów z różnych krajów przyczyniać się do myślenia integracyjnego.