Budowla centralna na planie koła, z rozczłonkowaną bryłą, którą współtworzą zakrzywiony dach nad wejściem głównym, wolnostojące kaplice o płynnych formach. Obok kościoła stoi wysoka, ażurowa dzwonnica. Kontrasty materiałów - cegły i betonu - wzbogaca ogromne panneau ceramiczne Sądu Ostatecznego w fasadzie.

Kamień węgielny pod jeden z największych kościołów katolickich w regionie położył arcybiskup Liverpoolu, John C. Heenan 15.09.1962 roku. Inicjatorem budowy kościoła benedyktynów był opat Edmund Fitzsimons, który odbył nawet podróż po Europie w poszukiwaniu wzorów nowoczesnego budownictwa kościelnego. Budowy podjęła się firma Weightman and Bullen z Liverpoolu, specjalizująca się z architekturze szkół i kościołów, budową kierował inżynier Stanisław Łańcucki, a projekt dostarczył współpracujący z nią stale, związany z Liverpoolem polski emigrant, Jerzy Faczyński. W dorobku tego poety, malarza, grafika, dyplomowanego absolwenta Polskiej Szkoły Architektury w Liverpoolu, kościół w Leyland miał stać się dziełem najpoważniejszym. Większość jego projektów pozostawała bowiem anonimowymi jako prace w biurach projektowych. Inspirację bezpośrednią stanowił zwycięski (ale niezrealizowany) projekt konkursowy Fredericka Gibberda dla archikatedry w Liverpoolu. Z niego przejęto tu koncepcję planu kolistego, z pierścieniem kaplic i wydobytą w bryle osobną kaplicą Najśw. Sakramentu na osi. Wspaniałemu wnętrzu kościoła w Leyland ekspresji nadaje jednak rozczłonkowana wachlarzowo łupina betonowej kopuły i filary podtrzymujące jej bęben, a także wykładające bęben specjalnie profilowane elementy ceramiczne, współtworzące też znakomitą akustykę wnętrza i zróżnicowaną kolorystykę wnętrza, dzięki kontrastowi z surowym betonem. Kolorystykę tę również wzbogacają ażurowe ściany kościoła, wypełniane barwnymi taflami szkła. Mimo reminiscencji twórczości m.in. Le Corbusiera, Felixa Candeli, Pier Luigiego Nerviego, kościół - zwłaszcza wewnątrz - zachowuje spójność stylistyczną.

Faczyński jest też autorem wielu elementów wystroju: metalowych kartuszy, witraży z aniołami w kaplicy Sakramentu, wielkiej tkaniny Trójcy św. i obrazu św. Benedykta. Na bogaty program kościoła składają się jednak również m.in. Droga Krzyżowa z metalowymi figurami Arthura Dooleya, ekspresyjnie „wbita” w filary, Krzyż ceramiczny pod latarnią kopuły Adama Kossowskiego i przede wszystkim jego ogromna ceramiczna scena „Sądu Ostatecznego” w fasadzie kościoła, nad wejściem głównym.