Zwarty blok kamienny, o aluzjach organicznych, ustawiony na łące ponad starożytnymi rzymskimi kamieniołomami jest dziełem jednej z najsławniejszych rzeźbiarek polskich XX w. Pozostał jako jedna z ok. 50 realizacji głośnych plenerów międzynarodowych.

Wraz kilkoma innymi znanymi rzeźbiarzami Szapocznikow została zaproszona w lecie 1961 r. przez organizatora pierwszego tego typu pleneru w Europie, Karla Prantla (jako druga Polka, po Olgierdzie Truszyńskim). Artyści z kilku krajów Europy, Libanu, Japonii mieli tam pracować w starożytnych rzymskich kamieniołomach, wykorzystując miejscowy piaskowiec. Było to już trzecie z kolei takie sympozjum, tradycja ta zresztą miała trwać w Sankt Margarethen przez wiele lat, jednocześnie rozpowszechniając się na inne kraje.

Artystka w wywiadzie wspominała wówczas radość z pracy w kamieniu, nie kryjąc kłopotów, jakie rodziło kucie w wielkim bloku. Połączyła swoje wcześniejsze doświadczenia pracy kamieniarskiej z zasadniczym zainteresowaniem przejawiającym się w całej jej twórczości cielesnością. Skojarzenia biologiczne są tu wyjątkowo dyskretne, naprowadza na nie również tytuł rzeźby. Szapocznikow nawiązuje do prób Auguste’a Rodina, poszukującego możliwości wyrażenia życia ciała w twardym materiale; podobną koncepcję rzeźby kamiennej podejmie jeszcze kilkakrotnie, m.in. w mniejszej wersji „Miąższ II” (1962, depozyt Piotra Stanisławskiego w Muzeum Sztuki w Łodzi), w czasie pracy na plenerze w Portoroż w 1963 r. Wojciech Fangor w poświęconym przyjaciółce wierszu-wspomnieniu ujął tak zagadnienie owego „rodinowskiego” napięcia: „St. Margarethen Kamieniołomy / Pył piaskowca, dłuto i drewniany młot / Twarda geometria skały / Nadgryzana drobnymi uderzeniami / Uzbrojonych dłoni / Przemieniana w czułą powierzchnię / Cielistego ciała/ Alina”.