Będący u szczytu popularności artysta w 1972 r. zrealizował w Danii, w Museum Louisiana, plenerową rzeźbę „Płonąca Pieta”. Następnie udał się do Szwecji, gdzie miał już kilkoro przyjaciół i był coraz wyżej ceniony. Od kilku już lat eksperymentował z formami ziemnymi, odlewami cementowymi w ziemi, a także rzeźbami płonącymi.

„Zakrzepły w ziemi, rozpięty na żelaznych kośccach beton jest wyzwaniem rzeźbiarza, który w swej wulkanicznej rozrzutności znowu zatęsknił do ascetycznego, jednoznacznego wyrazu. Cykl «Sebastianów» formujący wielopostaciowy monument pamięci rozstrzelanych w Nowym Sączu zakładników reprezentuje sztukę polską na I Biennale Rzeźby Plenerowej w Montevideo w 1969 r., płonie «Przeciwko wojnie» przed polskim pawilonem na XXXV Biennale w Wenecji. Tą samą techniką realizuje Hasior następnie rzeźbę «Płonąca Pieta» w Danii, wypuszcza rozbrykane stado koni «Słonecznego rydwanu» w Södertalje pod Sztokholmem”

(Anna Micińska, 1977)

Sam Hasior wspominał, że dyrektor ośrodka kultury w Södertalje, Eje Hogestatt chciał początkowo zamówić grupę właśnie wzorowaną na pomniku rozstrzelanych. „Odmówiłem, przedstawiając inny, dawny pomysł: koni-Pegazów. (...) «Biegną» po pagórku porośniętym sosnami, nad kanałem, którym statki wjeżdżają do portu. Są widoczne z daleka: od strony są srebrno-białe, od lądu - czerwono-brązowe. Zrobiłem je tak jak poprzednie kompozycje monumentalne - w ziemi, z cementu zbrojonego. Udało mi się nawet samodzielnie rozwiązać problem ich ryzykownej statyki (...) Kompozycję wiąże w całość ów «rydwan słoneczny», narysowany linią białego cementu na zboczu wzgórza. Inspirowały mnie tu rysunki z epoki wikingów do dziś tajemniczo dekorujące wielkie głazy skalne Skandynawii” (wypowiedź z 1974). Ten ostatni składnik grupy nie zachował się, podobnie jak pierwotna kolorystyka figur i betonowa kopułka ok. 1 m średnicy, symbolizująca słońce. Grupa ośmiu figur koni rozstawiona jest w odległości kilku, kilkunastu metrów na stoku, każda figura mierzy do 7 m długości, najwyższa ma 8 m wysokości.

Rzeźby mają na grzbietach korytka, przeznaczone na substancję łatwopalną - stosowaną w czasie akcji z użyciem ognia (takie wieczory z poezją odbywały się w czerwcu w latach 70., ostatni w 1986 r. w 10. rocznicę inauguracji grupy).