Wilhelm Orlik-Rückemann (1894-1986); studiował we Lwowie na tamtejszej politechnice na wydziale budowy dróg i mostów, studia przerwała mu I wojna światowa. W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. W 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. 4 listopada 1918 r. przeszedł do Wojska Polskiego. Podczas wojny polskoukraińskiej w 1919 r. dostał się do niewoli, jednak został z niej zwolniony po podpisaniu sojuszu między Piłsudskim a Petlurą. W 1932 r. objął dowództwo 9 Dywizji Piechoty, a sześć lat później został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) na wschodzie Polski. W następnym roku objął dowództwo tej formacji. Po agresji ZSRR na Polskę Rückemann odparłszy pierwsze ataki Armii Czerwonej, postanowił przebijać się wraz z podległymi mu wojskami w stronę Warszawy. 1 października 1939 roku jednostki KOP zostały zaatakowane przez sowiecką 45 Dywizję Strzelców. Po całodziennej obronie wydał rozkaz o rozformowaniu jednostki. Aby nie dostać się do niewoli, przedarł się przez Litwę i Szwecję do Wielkiej Brytanii. Do końca wojny pełnił różne funkcje sztabowe, w tym w latach 1945-1947 w Generalnym Inspektoracie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii. Po wojnie zamieszkał w Londynie, a w 1972 r. przeniósł się do rodziny do Kanady. Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.