Stefan Sznuk (1896-1986); studiował na wydziale chemii Politechniki Warszawskiej. Podczas I wojny światowej służył w wojsku rosyjskim. 20 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i został awansowany do stopnia podporucznika, otrzymał przydział do tzw. 1 baonu lotniczego i przeszedł szkolenie na Wyższych Kursach Lotniczych dla oficerów w nowo utworzonej Wojkowej Szkole Lotniczej. W listopadzie 1919 r. został pilotem obserwatorem w 12. eskadrze wywiadowczej. Uczestnik wojny polsko-rosyjskiej. Od listopada 1936 r. był komendantem Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Następnie w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w tym mieście. W połowie czerwca 1939 r. został wyznaczony na dowódcę Grupy Szkół Lotniczych. W kampanii wrześniowej dowodził lotnictwem i obroną przeciwlotniczą w Armii „Kraków”. Po kapitulacji przez Rumunię dostał się do Francji i dalej do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił funkcję szefa Sztabu Inspektora Polskich Sił Powietrznych podczas Bitwy o Anglię. W latach 1940-1942 w Kanadzie był szefem Polskiej Misji Wojskowej i Lotniczej w Windsor. Po zlikwidowaniu misji wrócił do Londynu, od sierpnia 1945 r. był polskim attaché wojskowym i lotniczym w Ottawie. Z powodu nieuznawania przez rząd nad Wisłą rządu RP jego stanowisko uległo likwidacji. Ponownie wrócił do Wielkiej Brytanii, a po demobilizacji w sierpniu 1947 roku wyemigrował już na stałe do Kanady. W Ottawie wstąpił do kanadyjskiej służby rządowej i pracował w ministerstwie obrony narodowej (Department of National Defence). Otrzymał stopień Brigadier General (gen. brygady) w kanadyjskim lotnictwie wojskowym (Royal Canadian Air Force). Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz najwyższym cywilnym odznaczeniem w Kanadzie Order of Canada. Zmarł w Ottawie i został pochowany na cmentarzu Notre-Dame.